Δακτυλιοειδής έκλειψη
ηλίου 2020
Η έκλειψη αυτή, σύμφωνα με
την NASA, ανήκει στην οικογένεια Saros 137 και πραγματοποιείται
κάθε 18 χρόνια. Παρόμοιες εκλείψεις είχαμε το 1912, 1930, 1948, 1966, 1984,
2002. Η κάλυψη του ηλιακού δίσκου στη χώρα μας ήταν μεγαλύτερη στα
νότια και στα ανατολικά της χώρας (περίπου 30% στη Ρόδο) και μικρότερη στα
βόρεια και στα δυτικά (13% στην Κέρκυρα). Στην Αθήνα, η κάλυψη έφτασε περίπου
το 11% επί της φαινόμενης ηλιακής επιφάνειας.
Η έκλειψη αυτού του είδους
συμβαίνει όταν η Σελήνη είναι πολύ μακριά από τη Γη για να καλύψει τελείως τον
δίσκο του ήλιου, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φωτεινός δακτύλιος γύρω
από το σκοτεινιασμένο φεγγάρι. Το μονοπάτι της ολικής έκλειψης άρχισε στην κεντρική
Αφρική και ταξίδεψε μέσω της Σαουδικής Αραβίας προς
την Ινδία και τη νότια Κίνα, προτού τελειώσει κάπου
στον Ειρηνικό Ωκεανό. Στις 21 Ιουνίου θα υπάρχει
Νέα Σελήνη και το φεγγάρι δεν θα είναι ορατό στον νυχτερινό ουρανό.
Επισημαίνεται ότι η παρατήρηση της έκλειψης πρέπει να γίνεται πάντα με ειδικά
ηλιακά φίλτρα και όχι με γυμνά μάτια, επειδή υπάρχει σοβαρός κίνδυνος για την
υγεία.
Περίπου μία ημέρα μετά, το
βράδυ της Δευτέρας 22 Ιουνίου θα υπάρξει θερινό ηλιοστάσιο και θα ξεκινήσει και
τυπικά το καλοκαίρι στο βόρειο ημισφαίριο, ενώ αντίστοιχα στο νότιο ημισφαίριο
θα υπάρξει χειμερινό ηλιοστάσιο και θα ξεκινήσει ο χειμώνας. Στη χώρα μας μετά
το θερινό ηλιοστάσιο, όπου υπάρχει η μικρότερη νύχτα του έτους, οι ημέρες θα
αρχίσουν σιγά-σιγά να μικραίνουν, εως ότου σχεδόν εξισωθούν με τις νύχτες κατά
τη φθινοπωρινή ισημερία, ενώ στο χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκεμβρίου θα υπάρχει
πια η μικρότερη ημέρα.