Απόψεις
Δήμοι και αδέσποτα
Υπάρχουν
κονδύλια για δράσεις. Ευρωπαϊκά και Ελληνικά. Οι δήμοι παίρνουν χρήματα. Αλλά
το αποτέλεσμα είναι περιορισμένο. Δεν ξέρω τι δεν γίνεται σωστά. Το βάρος για
μένα πρέπει να δοθεί στην στείρωση. Που προστατεύει και την υγεία των ζώων και
κρατά το πρόβλημα περιορισμένο. Στη συνέχεια ίδρυση καταφυγίων για τη στέγασή
τους. Και επειδή εδώ οι δήμοι μπορεί να πουν: Δει δη άλλων χρημάτων, εδώ μπορεί
να έλθει κι η συνδρομή των φιλοζωϊκών. Ά! ξέχασα. Επίσης πρωτεύον: Το νέο
νομοσχέδιο. Κάθε ζώο (σκυλιά, γάτες, κουνέλια πρωτίστως) που αγοράζεται ή
υιοθετείται να τσιπάρεται με το όνομα του ιδιοκτήτη. Βρέθηκε αδέσποτο;
ποινή. Τα ζώα να πωλούνται μόνο από λίγους εγκεκριμένους με αυστηρά κριτήρια
εκτροφείς και μόνο. Ο υποψήφιος αγοραστής να δοκιμάζεται σε εξετάσεις σε σχέση
με τις ανάγκες του ζώου. Να απαιτείται δηλαδή δίπλωμα συντήρησης ζώου. Για να
μην πέφτουν τα ζώα σε χέρια ανθρώπων που δεν ξέρουν τις ανάγκες τους και τις
συμπεριφορές τους. Γιατί τώρα ο Βαγγέλης που θέλει να ρίξει το Μαράκι τι κάνει;
στα γενέθλιά του ή του Βαλεντίνου της αγοράζει ένα κουνελάκι-25ε μόνο.
Συγκινείται το Μαράκι από την "ευαισθησία" του Βάγγου και λέει το
ναι. Και ζουν αυτοί καλά και το κουνελάκι χειρότερα γιατί το Μαράκι νόμιζε πως
το κουνελάκι είναι ίδιο με τα λούτρινα. Οπότε το παρατάει σε παρκάκι γιατί εκεί
έχει χορτάρι κι εκεί η περιπέτεια για το ζωάκι μόλις αρχίζει...
Refugees welcome.
Σήμερα στη χώρα μας έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην ανάσχεση στα σύνορα μας της παράνομης μετανάστευσης και αυτό είναι καλό. Όχι μόνον για την προστασία της εθνικής ταυτότητας, ή της γηγενούς εργατικής δύναμης από εργατικά χέρια που προσφέρονται φθηνά, ή της πολιτιστικής ταυτότητας ή ακόμη-ακόμη και της εθνικής προστασίας από ξένους πληθυσμούς και κατάκτηση. Για παράδειγμα το Μπαγκλαντές μια χώρα με έκταση όσο η Ελλάδα έχει πληθυσμό 170 εκατομμύρια. Ακόμη και 2 εκατ. μόλις να μας έρθουν ή να πολλαπλασιαστούν σε βάθος χρόνου, κάνουν κυβέρνηση, θεσπίζεται ο νόμος της Σαρία και η χώρα μετονομάζεται σε Ευρωπαϊκό τμήμα του κράτους της Βεγγάλης.
Αλλά μπορούμε να το δούμε και αλλιώς, διεθνιστικά. Τον 18ο και 19ο αιώνα η δούλοι κυρίως από την Αφρική μεταφέρονταν στις χώρες προορισμού αλυσοδεμένοι. Σήμερα πληρώνουν για να πάνε. Και όταν φτάνουν το όνειρο γίνεται εφιάλτης. Γυναίκες και παιδιά έρμαιοι σεξουαλικά στερημένων ευρωπαίων. Άντρες χρήσιμοι για δουλειά στις φάμπρικες για ένα κομμάτι ψωμί ή χρήσιμοι για αχυράνθρωποι σε απατεώνες δόλια πτωχευμένους που χρειάζονται καθαρά ΑΦΜ για δάνεια ή επιχειρήσεις φούσκες που θα πτωχεύσουν όταν θα έχουν κλέψει πολλά. Ή όσοι από αυτούς είναι εξοικειωμένοι στον πόλεμο θα εκτελούν συμβόλαια θανάτου προς αντιπάλους των αφεντικών τους. Εξ ου και η ενθουσιώδης υποδοχή: Refuges well come. Χώρια τα ποσά που εισπράττουν αμαρτωλές ΜΚΟ από Ευρωπαϊκά προγράμματα, χώρια τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται.
Η παραμονή στη χώρα τους και η οργάνωσή της διώχνοντας τους διεφθαρμένους πολιτικούς-μαριονέτες ευρωπαϊκών δυνάμεων, ο πληθυσμιακός έλεγχος και η ανάπτυξη της εκμετάλλευσης (για το συμφέρον των χωρών τους) των παραγωγικών τους πόρων είναι η λύση. Το Κονγκό πχ μια χώρα όσο η μισή δυτική Ευρώπη έχει τόσο τεράστιο ορυκτό και ενεργειακό πλούτο που με ευρωπαϊκού τύπου οργάνωση θα ήταν πιο ευημερούσα κι από τη Σουηδία. Και όχι μόνο το Κονγκό.
2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10