Εκλογή ηγέτη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Καλός και άγιος αλλά
λίγος
50
χρόνια ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η ηγεσία του κόμματος είναι το ακριβώς ανάποδο από την
πρώτη του ηγεσία. Σήμερα πρόεδρος είναι
ο Ανδρουλάκης. Μπορεί να έχει 1000 προσόντα: να είναι εργατικός, μεθοδικός,
αγνός ιδεολόγος, σοσιαλιστικής ιδεολογίας, δεν έχει όμως το βασικό
χαρακτηριστικό: δεν είναι ηγέτης, δεν μπορεί να συνεγείρει τον κόσμο, δεν έχει
την εκφορά του λόγου που απαιτείται από ένα ηγέτη: να συνθηματολογεί. Είναι ο
εργάτης, είναι το κομματόσκυλο με την καλή έννοια, άρα είναι απαραίτητος στο
κόμα, δεν είναι όμως ο αρχηγός. Και έτσι
το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συρρικνώνεται παρά την έλλειψη ουσιαστικών αντιπάλων. Και μετά από
εκλογικές πρακτικά αποτυχίες, ξανατέθηκε ετσι θέμα ηγεσίας.
Τι γίνεται όμως με τους
υποψηφίους;
Ο Ανδρουλάκης ξανά. Εδώ δεν έχουμε να
πούμε πολλά πράγματα, τα συνοψίσαμε στον πρόλογό μας, δεν είναι ηγέτης, είναι
εργάτης
Ο Γερουλάνος βαρύνεται με τη στενή
του σχέση με την καταδικαστική για το κόμμα ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου. Ο
πρόεδρος που πήρε κόμμα εξουσίας και τελικά το συρρίκνωσε όσο δεν παίρνει. Αν
ήταν ακόμα στην ηγεσία, το κόμμα θα είχε εξαφανιστεί εντελώς. Τώρα είναι
βαλτωμένο και χρειάζεται έναν ουσιαστικό ηγέτη. Ο Γερουλάνος αν εξαιρέσει κανείς αυτή
τη σχέση, αν έχει απεξαρτηθεί από αυτήν, έχει αρκετά πλεονεκτήματα: δείχνει να έχει πολιτικό λόγο, είναι βασικό
στέλεχος, τον ξέρει ο κόσμος, μπορεί να εμπνεύσει. Για τίποτα από αυτά φυσικά
δεν είμαστε σίγουροι. Ο καθένας κρίνεται από το έργο που θα επιδείξει, ώστε να αποδείξει την αξία του, αλλά οι
προοπτικές δείχνει να είναι σχετικά καλές, θα μπορούσε να αποκτήσει επικοινωνία
με τον κόσμο.
Ο Χάρης Δούκας έχεις στο ενεργητικό
του την εκλογή του ως δήμαρχος Αθηναίων όμως για να γίνει αυτό συνασπίστηκε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
με τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. ώστε να μην εκλεγεί ο Μπακογιάννης για δεύτερη φορά. Έτσι η εκλογή
του δεν αποδεικνύει πολλά πράγματα. Έχει ικανότητες, έχει γνώσεις, δεν έχει αποδείξει
όμως πολλά πράγματα κυρίως στο επικοινωνιακό επίπεδο. Είναι ένα ερωτηματικό, με σχετικά όμως αρνητικές
προσδοκίες
Η Άννα Διαμαντοπούλου έχει ένα έχει όνομα, την
βαρύνουν όμως οι σχέσεις της με τη Νέα Δημοκρατία που αναπτύχθηκαν σε κάποια
περίοδο. Έτσι δεν δείχνει να μπορεί να εκφράσει κάτι το διαφορετικό, κάτι με
αριστερό πρόσημο αν εκλεγεί και κατηγορείται συνήθως πως απλά είναι ένας
εναλλακτικός Μητσοτάκης ελαφρά πιο κεντρώος αλλά χωρίς ουσία.
Από
κει και πέρα οι υπόλοιπες υποψηφιότητες είναι χωρίς ουσία και χωρίς αντίκρισμα
και δεν αξίζουν σχολιασμό.
Από
τους μη υποψήφιους, κάποια παλιά,
δοκιμασμένα στελέχη, ενδεχομένως θα
είχαν μεγαλύτερη προοπτική με κλασικό παράδειγμα τον Λοβέρδο αν και εμείς θα θεωρούσαμε ως τον αναγεννητικό πόλο του
κόμματος κάποιον που δεν δείχνει καμία διάθεση να πολιτευτεί: τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Παρ’ όλο που έχει υποστεί φθορά, κυρίως με
πηγή την οικογένεια Παπανδρέου, όμως θεωρούμε ότι είναι η πιο σημαντική φυσιογνωμία
που θα μπορούσε να αναγεννήσει το κόμμα και να το οδηγήσει σε τροχιά διεκδίκησης
της εξουσίας, όμως δείχνει - να μην ενδιαφέρεται να κάνει κάποια ενέργεια. Ίσως
να περιμένει τον κατάλληλο χρόνο.