Στο ίδιο λούκι με του Λούκου...
Τι περιμένουμε.
εβδομάδα σε παράσταση του φερ' ειπείν σκηνοθέτη Δ. Καρατζά κόπηκαν καμμιά 500 εισιτήρια και τις 2 μέρες μαζί.
Κι ενώ νομίζαμε πως τώρα που περνά η κρίση θα επανέλθουμε στην κανονικότητα, να σου που έρχεται η κα Ευαγγελάτου και μας πισωγυρίζει στα χνάρια του Λούκου ενώ τα πρώτα της δείγματα ήταν διαφορετικά. Και να στην Επίδαυρο τα Γερμανικά ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ με τάχα μου πρωτοποριακές, διάβαζε πειραματικές, παραστάσεις και να σου κι ο Δ. Καρατζάς που αποτολμά να κάνει Πέρσες. Στ' αχνάρια Λούκου απολύτως. Γιατί κα Ευαγγελάτου μου; τι σου φταίξαμε; Μύδια θα δουμε στην Επίδαυρο;Καρατζά; Χάθηκε ένας Θόδωρος Τερζόπουλος; Ένας Σωτήρης Χατζάκης; Ένας Δ. Μαυρίκιος; ο Λιβαθινός, ο Θοδωρόπουλος έστω! Που είναι το θέατρο Τέχνης; που είναι το Σύγχρονο θέατρο του Γ. Κιμούλη; Από που κι ωσπού το αμαθές μειράκιο -θυμάμαι συνέντευξη του με την "ανάλυση" του στην Ελένη του Ευριπίδη-θα εκτοπίζει πραγματικούς σκηνοθέτες με τις ανοησίες που κάνει;;;;
Μέχρι να αναλάβει τα ηνία του Ελληνικού Φεστιβάλ η επάρατη διοίκηση του Γ. Λούκου, το Ελληνικό Φεστιβάλ ζούσε ημέρες αίγλης ιδιαίτερα επί διοικήσεων Θάνου Μικρούτσικου ἠ Γ. Κουρουπού. Σημαντικά ονόματα έδιναν παραστάσεις επι τρίμηνον και τα Επιδαύρια επιτελούσαν τον προορισμό τους: να γνωρίσουν στους Έλληνες το αρχαίο ελληνικό δράμα και οι ξενοι επισκέπτες της χώρας απολάμβαναν λαμπρές παραστάσεις της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Τότε όμως ηλθε το ΔΝΤ και μαζι ο Λούκος. Με μοναδικό στόχο το μικρό κόστος χωρίς η κυβέρνηση να εκτεθεί. Οπότε άρχισε τις έωλες δικαιολογίες και τα φληναφήματα και στις παραστάσεις οι πειραματικές και οι τάχα μου πρωτοποριακές... Κι ο κόσμος έφευγε από το Φεστιβάλ και την Επίδαυρο που συρικνώνονταν και σε χρονική διάρκεια. Γιατί άρχισαν οι ακραίοι πειραματισμοί. Ώσπου υπήρξε σαιζόν που σε παράσταση κάποιου Λυγίζου ακυρώθηκε η μια κι η άλλη δόθηκε μπροστά μόνο στους φίλους του σκηνοθέτη και των ηθοποιών, ενώ την επομένη
1-2/7 Άλκηστις, Ευριπίδη Schausp. Bochum σκ. Johan Simons
«Ο διεθνής σκηνοθέτης επιχειρεί μια σύγχρονη μεταγραφή της Άλκηστης με όχημα τη μουσική της ομώνυμης όπερας του Γκλουκ τοποθετώντας τέσσερις τραγουδιστές και ένα εκκλησιαστικό όργανο στη θέση του Χορού».
Η παράσταση από ότι φαίνεται θα είναι κάτι μεταξύ όπερας και αρχαίου δράματος με άλλα λόγια ο σκηνοθέτης επανέρχεται στους προβληματισμούς της εποχής της Αναγέννησης που αγνοούσαν πώς θα μπορούσε να ανέβει ένα αρχαίο δράμα και τον δημοκρατικό ρόλο της ύπαρξης του χορού. Στη θέση του χορού βάζει τέσσερις τραγουδιστές και δεν ξέρω το πείραμα τι θα αποδώσει αισθητικά, και εάν ο λόγος του Ευριπίδη θα μπορέσει να επικοινωνήσει με τους θεατές. Δεν είναι το έργο αυτό μόνο μία προβληματική σε σχέση με το θάνατο, όπως λέει ο σκηνοθέτης, αλλά είναι πολύ πιο πολύπλοκο και με θεματική την απόλυτη πραγματική αγάπη και την αφοσίωση καθώς η Άλκηστις πραγματοποιεί την υπέρτατη θυσία να κατέβει εκείνη στον Άδη αντί για τον σύζυγό της αντί πχ των υπέργηρων γονιών του. Αυτό το κείμενο είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, χρειάζεται ταλαντούχους ηθοποιούς και δεν είμαστε σίγουροι αν ο σκηνοθέτης θα καταφέρει να προσεγγίσει την ιδεολογία του και το δυσδιάκριτο στόχο του Ευριπίδη. Αισθητικά μπορεί να αποτελέσει ίσως μία καλή πρόταση, ιδεολογικά το θεωρούμε πολύ δύσκολο να καταφέρει να προσεγγίσει το κείμενο.
8-9/7Μήδεια του Μποστ Εθνικό Θέατρο σκ. Γιάννης Καλαβριανός
Αυτό το έργο δεν έχει κάποια θέση στην Επίδαυρο και δεν έχει ουσιαστική σχέση με την Μήδεια. Το έργο στηρίζεται στην κριτική για την εποχή του τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο με όπλο τα λογοπαίγνια και την ανορθογραφία. Η ανορθογραφία έχει στόχο να ξυπνήσει συνειρμούς. Αν ήθελε το Εθνικό να το ανεβάσει θα μπορούσε να το κάνει μόνο στη μικρή Επίδαυρο και αυτό πάλι με κάποια δόση υπερβολής. Το Εθνικό κάνει συνήθως σχετικά καλά ανεβάσματα. Δεν ξέρω μάλλον όμως εδώ τι θα καταφέρει ο σκηνοθέτης εκτός από το γέλιο. Ιδιαίτερα οι δε ξένοι θεατές είμαστε σίγουροι θα απορήσουν αν δεν έχουν ενημερωθεί πρώτα το τι θα δουν. Πρακτικά το έργο απευθύνεται σε Έλληνες και μόνο και πάλι σε αυτούς που θα χουνε φύγει με νεύρα και θα έχουν έτσι διάθεση να γελάσουν. Για εμάς θα είχε ενδιαφέρον αν το ανέβαζαν ως σατυρικό δράμα με χορό σατύρων. Ακραίο, αλλά μπορεί να είχε ενδιαφέρον.Γ. Γλάστρας (Τροφός), Θ. Δήμου (Οιδίποδας), Ά. Θεοδότου (Αντιγόνη), Στ. Ιακωβίδης (Ευριπίδης), Θ. Ισιδώρου (Ψαράς), Σ. Κεκέ (Καλόγρια), Φ. Παναγιωτίδου (Εξάγγελος), Γ. Σαββίδης (Καλόγερος), Στ. Σβήγκος (Ιάσονας), Γ. Χατζηπασχάλη (Μήδεια).
Χορός: Μ. Κοσκινά (Κορυφαία), Μ. Κωνσταντά, Ει. Μακρή, Λ. Μητροπούλου, Ε. Νικολάου, Κ. Πατσιάνη, Μ. Περγιουδάκη, Μ. Ρουχάτζε, Θ. Σαββάκη, Ν. Χαραλάμπους.
Μουσικοί επί σκηνής: Π. Κίτσος κοντραμπάσο, Θ. Οικονόμου πιάνο, μουσική διεύθυνση, Δ. Χουντής σοπράνο σαξόφωνο, Μ. Χρ. Harper άρπα.
15-16/7 Πέρσες, Αισχύλου, σκην. Δ. Καρατζας
«Οι Πέρσες ως τραγωδία της ανθρωπότητας, ως μικροσύστημα που αντανακλά ζητήματα ύπαρξης και συνύπαρξης, άλυτα ανά τους αιώνες. Στελεχωμένη από μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών, η παράσταση του Δημήτρη Καραντζά θέτει κρίσιμα ερωτήματα για το τι συνιστά «κοινωνία» και τι ισότιμη συμπερίληψη όλων των πολιτών, τι σημαίνει η επίμονη προσκόλληση στην εξουσία και η ανάγκη της πίστης σ’ έναν οδηγό, άνθρωπο ή Θεό, σε έναν συντετριμμένο κόσμο.
Το κοίλον και η ορχήστρα ενώνονται για να «συμμετάσχουν» σε μια κοινή συζήτηση για την ήττα, τη δυσκολία της παραδοχής της και την αμηχανία της συνέχειας, με τη συμμετοχή εθελοντών που εισέρχονται σταδιακά στον χώρο αναζητώντας το νήμα της ύπαρξής τους μετά την καταστροφή, σαν αντικατοπτρισμός της παρούσας, ιστορικής συγκυρίας».
Έτσι παρουσιάζει απολυτα βερμπαλιστικά και μεγαλόσχημα τη θεματική του δύσκολου αυτού έργο του Αισχύλου ο σκηνοθέτης. Φυσικά θα δούμε τα γνωστά του τερτίπια της μη υπόδυσης ρόλων, της αφήγησης αντί της υποκριτικής, της αποστασιοποίησης και της αποδόμησης του κειμένου, χωρίς όμως ειρμό και ουσιαστικούς στόχους απλά για να γίνεται και φυσικά είμαστε σίγουροι ότι η σκηνή κλειδί του έργου της τελετής της επίκλησης του Δαρείου θα είναι απόλυτα αποτυχημένη και ούτε θα έχει πάρει χαμπάρι ο σκηνοθέτης τι ακριβώς είναι και αυτό εξαιτίας του γεγονότος πώς σε όλες του τις παραστάσεις φυσιούται συνεχώς, αδιαλείπτως και ακαταλήπτως.
Ρ. Πιττακή, Χρ. Λούλης, Γ. Γάλλος, Μ. Οικονόμου, Γ. Κλίνης, Αλ. Καλτσίκη, Θ. Τζήμου, Αιν. Τσαμάτης, Η. Μουλάς, Μ. Πετράκης, Τ. Καραχάλιος, Β. Παναγιωτόπουλος κ.ά.
22-23/7 Αγαμέμνων, Αισχύλου
«Στο πρώτο κεφάλαιο της αισχύλειας τριλογίας, η επιστροφή του Αγαμέμνονα στην πατρίδα σηματοδοτεί ένα νέο αιματηρό κεφάλαιο βίας όταν ο ίδιος πέφτει θύμα δολοφονίας από τη γυναίκα του, Κλυταιμνήστρα. Από τους πιο συναρπαστικούς νέους Γερμανούς σκηνοθέτες, ο Ούλριχ Ράσε διακρίνεται για την ασυνήθιστη και εντυπωσιακή σκηνική του γλώσσα. Οι ηθοποιοί του εξωθούνται προς μια βαθιά υπαρξιακή όσο και «μανιακή» ερμηνεία, που συνδυάζει κείμενο, κίνηση και ρυθμό. Το κοινό μένει με κομμένη την ανάσα μπροστά σε μια απολύτως καλοκουρδισμένη χορογραφία που εκτελείται πάνω σε μηχανοκίνητες περιστρεφόμενες σκηνές με ζωντανή μουσική υπόκρουση».
Ο Αγαμέμνων είναι το πρώτο από τη μονή διασωζόμενη τριλογία του αρχαίου δράματος, την Ορέστεια του Αισχύλου. Στην αρχή υπάρχει αναφορά (προσθήκη άραγε από τους μονάχους αντιγράφεις (;) στο 666, (όταν ο άγγελος που φέρνει την είδηση της πτώσης της Τροίας που διαδόθηκε με φρυκτωρίες λεει πως αυτο που συνέβη ήταν λιγότερο αναμενόμενο από το να είχε φέρει τρεις φορές εξάρι στο ζάρι), αυτό φαντάζομαι ότι θα περάσει στο ντούκου, στη συνέχεια μπαίνουν οι βάσεις για το ξεκίνημα ενός αιματηρού κύκλου αμφισβήτησης του ηγεμόνα, η διαμάχη για το θρόνο, τα τερτίπια του έρωτα, της οργής και της ζήλιας για να ακολουθησουν στις επόμενες τραγωδίες της τριλογίας η μητροκτονία, η καταδίωξη απο τις ερινύες και η δικαίωση του Ορέστη. Από ότι ακούγεται η παράσταση θα είναι εντυπωσιακή ως προς το θέαμα και εδώ όμως αμφιβάλλω αν θα υπάρξει ουσιαστική προσέγγιση στο κείμενο του Αισχύλου.
29-30/7 Αίας, Σοφοκλή Εθνικό Θέατρο σκ. Αργύρης Ξάφης
«Ο Σοφοκλής τοποθετεί στο κέντρο της τραγωδίας του έναν ήρωα που αδυνατεί να συμβαδίσει με το περιβάλλον και την εποχή του. Ενώ ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, ενώ όρκοι καταπατούνται και το ατομικό συμφέρον διαμορφώνει τις σχέσεις, ενώ μια νέα πιο «δημοκρατική» κοινωνία των πολιτών αναδύεται, ο Αίας στέκει αμετακίνητος. Όταν με δόλο του στερούν τα όπλα του Αχιλλέα, την πιο μεγάλη αναγνώριση της πολεμικής του αρετής, τον κυριεύει η επιθυμία να εκδικηθεί όσους τον αδίκησαν. Η θεά Αθηνά του θολώνει το μυαλό και στρέφει τη μανία του στα κοπάδια και τους επιστάτες τους. Όταν συνέρχεται και συνειδητοποιεί την πλάνη του, το να συνεχίσει να ζει με αυτή την ντροπή μοιάζει αδύνατο, η ταυτότητά του έχει χαθεί. Ο χρόνος του έχει τελειώσει. Ο Αίας πεθαίνει και μαζί του τελειώνει μια εποχή. Η νέα εποχή που αρχίζει μοιάζει πιο πολύ με έναν βαθύ άχρονο χειμώνα πένθους και γύρω από τον αυτόχειρα ένα νέο αμετακίνητο πλέγμα ανθρώπων εγκλωβίζεται και αποκαλύπτεται».
Αυτή η τοποθέτηση του έργου -πιθανότατα από το σκηνοθέτη- όντως προσεγγίζει τη θεματική του έργου και περιγράφει την υπόθεση. Από κει και πέρα το πως θα μπορέσει να μεταφέρει ο σκηνοθέτης την τραγικότητα του κεντρικού ήρωα, τις αντιπαλότητες, το δόλο, τη ραδιουργία τις συνθήκες που δημιουργούνται είναι τα ερωτηματικά. Το Εθνικό Θέατρο συνήθως έχει καλούς συντελεστές και πιθανότατα η παράσταση οπτικά να έχει ενδιαφέρον όμως έχουμε την αίσθηση ότι θα υπάρχουν και πράγματα που θα ξενίσουν και θα θέλαμε να δούμε πώς θα παρασταθεί η σκηνή της αυτοκτονίας του Αίαντα
Δημήτρης Ήμελλος (Οδυσσέας), Δέσποινα Κούρτη (Αθηνά), Τάσος Μικέλης (Ευρυσάκης), Γιάννης Νταλιάνης (Μενέλαος), Εύη Σαουλίδου (Τέκμησσα), Στάθης Σταμουλακάτος (Αίας), Χρίστος Στυλιανού (Τεύκρος), Νίκος Χατζόπουλος (Αγαμέμνων)
Χορός Ασημίνα Αναστασοπούλου, Δημήτρης Γεωργιάδης, Αφροδίτη Κατσαρού, Ερατώ Καραθανάση, Φάνης Κοσμάς, Λάμπρος Κωνσταντέας, Ευσταθία Λαγιόκαπα, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Ειρήνη Μπούνταλη, Φώτης Στρατηγός
Μουσικοί επί σκηνής Σπ. Αρκούδης τρομπέτα, Μ. Βεντούρας κόρνο, Σπ. Βέργης τρομπόνι, Μ. Μωραΐτης τούμπα
Μουσικοί επί σκηνής Σπ. Αρκούδης τρομπέτα, Μ. Βεντούρας κόρνο, Σπ. Βέργης τρομπόνι, Μ. Μωραΐτης τούμπα
5-6/8 Αντιγόνη, Σοφοκλή, σκ. Cezaris Graužinis
«Tην επόμενη του Εμφυλίου στη Θήβα, οι χθεσινοί προστάτες της πόλης γιορτάζουν τη νίκη τους, προσπαθώντας να σβήσουν από τη μνήμη τους τις μέρες της ανασφάλειας και της δυστυχίας. Ο νέος ηγεμόνας, ο Κρέοντας, συμμετέχει στη γιορτή με στόχο να εδραιώσει την εξουσία του, εκφοβίζοντας τους συμπολίτες του με απειλές. «Γιορτάζει» και η νεαρή Αντιγόνη· μια γιορτή ανυπακοής, που την φωτίζει ο ενθουσιασμός της αντίστασης στον πολιτικό πραγματισμό της τυραννίας. Ο καταξιωμένος Λιθουανός σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με μια σύγχρονη και επίκαιρη μεταφορά της σοφόκλειας τραγωδίας. Ο θίασος αποτελείται από εξαιρετικούς ηθοποιούς της νέας γενιάς, με την Έλλη Τρίγγου στον ρόλο της Αντιγόνης και τον Βασίλη Μπισμπίκη στο ρόλο του Κρέοντα».
Ο Γκραουζίνις συνήθως είναι πολύ προσεκτικός, αποφεύγει τις ακρότητες, σκύβει στο κείμενο και οι παραστάσεις του έχουν ενδιαφέρον, όμως ποτέ δεν είναι τα αριστουργήματα Έτσι και εδώ περιμένουμε να δούμε μία καλή παράσταση, με κάποιες αμφιβολίες σε σχέση με τις ερμηνείες στο βαθμό που δεν είναι τόσο απλές όσο φαίνονται. Το έργο μάλιστα είναι από τα πιο σπουδαία στην παγκόσμια γραμματεία με πολλά επίπεδα και σύνθετη θεματολογία όποτε οι δυσκολίες να τα φανερώσεις είναι προφανείς και υπάρχουν δυσκολίες και στις ερμηνείες καθώς οι ήρωες δεν είναι μονοσήμαντοι: ο Κρέοντας δεν είναι απλά ένας κακός τύραννος, έχει κι αυτός τα δίκια του και η προγραμματική του ομιλία, όταν παίρνει την εξουσία, έχει τρομερό ενδιαφέρον. Η Αντιγόνη δεν είναι απλά η πονεμένη αδελφή, δεν είναι μόνο κλάμα….
Να σημειώσουμε πως φέτος αυτή η τραγωδία έχει την τιμητική της και θα γίνουν master classes και σεμινάρια….
Έλλη Τρίγγου (Αντιγόνη), Β. Μπισμπίκης (Κρέων), Γ. Παπαγεωργίου (Άγγελος), Δ. Μιχαλάκη (Ισμήνη), Χρ. Σαπουντζής (Τειρεσίας), Κ. Κορωναίος (Φύλακας), Στρ. Χατζησταματίου (Αίμων), Μ. Αργυρίδου (Ευριδίκη)
Χορός Ιερ. Μιχαηλίδης (Κορυφαίος του Χορού), Τ. Σωτηράκης, Γ.ης Μαστρογιάννης, Π. Σιούντας
12-13/8 Ελένη, Ευριπίδη σκην. Β. Παπαβασιλείου Κ.Θ.Β.Ε.
Η πιο πολυαναμενόμενη παράσταση, ακριβώς λόγω του σκηνοθέτη αλλά και ότι είναι παραγωγή του ΚΘΒΕ που εδώ και καμιά 20ετια τουλάχιστον μας δίνει σταθερά μια από τις 3 καλύτερες παραστάσεις και συχνά την καλλίτερη των Επιδαυρίων.
«Γραμμένη λίγο μετά τη συντριπτική ήττα των Αθηναίων στη Σικελική Εκστρατεία, η Ελένη του Ευριπίδη διακρίνεται, ως έργο, τόσο για τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του όσο και για την ανάδειξη αρετών όπως η δύναμη του όρκου και η ευφυΐα, που προσωποποιούνται στη μορφή της κεντρικής ηρωίδας. Αντλώντας από την εκδοχή του μύθου που δημιούργησε ο λυρικός ποιητής Στησίχορος και όχι από την ομηρική, ο Ευριπίδης παρουσιάζει τον Τρωικό Πόλεμο σαν μια σφαγή που έγινε χάριν ενός «ειδώλου» και όχι μιας πραγματικής γυναίκας. Από τα λιγότερα γνωστά έργα του τραγικού ποιητή, που σχεδόν
καταχρηστικά ταξινομείται ως «τραγωδία», αλλά διακρίνεται επίσης για τα κωμικά στοιχεία του, η Ελένη σε σκηνοθεσία του Βασίλη Παπαβασιλείου από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ήταν από τις παραστάσεις του περσινού προγράμματος που ακυρώθηκαν λόγω των πυρκαγιών. Θα την απολαύσουμε φέτος»!
Είμαι βέβαιος πως δεν έχει γράψει ο Παπαβασιλείου το πιο πάνω εισαγωγικό κείμενο για την παράσταση εκείνος δεν θα έκανε το ατόπημα να μιλήσει για κωμικά στοιχεία στην παράσταση. Στο έργο αυτό του Ευριπίδη δεν υπάρχουν κωμικά στοιχεία. Απλά ειρωνεία. Έχει παρεξηγηθεί ο όρος που έχει χρησιμοποιηθεί από μελετητές ότι είναι Ιλαροτραγωδία κι αυτό λόγω του αίσιου τέλους αλλά αίσιο τέλος έχει δώσει και σε άλλα έργα του ο Ευριπίδης λόγω της εποχής καθώς η Αθήνα βρίσκεται σε πόλεμο, υπάρχουν νεκροί, γίνονται θυσίες, έχουν περάσει από λιμό και το κοινό δεν αντέχει τη θλίψη και το πένθος. Για αυτό πολλές φορές ο Ευριπίδης οδηγεί τα έργα του σε αδιέξοδο που κανονικά το τέλος θα έπρεπε να είναι απόλυτα τραγικό και εκείνος κλείνει το μάτι στους εναργείς θεατές και επινοεί τον από μηχανής Θεό που δίνει την αίσια λύση. Ειδικά το συγκεκριμένο έργο δεν θα μπορούσε να έχει κωμικά στοιχεία και αυτό συνηγορούν δύο πράγματα: Το πρώτο είναι ένας στίχος που λέει για το Σκάμανδρο που γέμισε από πτώματα νεκρών. Για συγκεκριμένο λόγο αυτός ο στίχος δεν είναι τυχαίος στον οποίο θα αναφερθούμε στην κριτική μας μετά την παράσταση. Όταν απαγγέλθηκε στο θέατρο του Διονύσου, όλοι οι θεατές είναι βέβαιο πως ξέσπασαν σε λυγμούς. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι πάντα οι είσοδοι της Θεονόης γίνονται τελετουργικά με σαφείς αναφορές στα αιγυπτιακά μυστήρια. Ένα τέτοιο κείμενο δεν μπορεί να έχει κωμικά στοιχεία όσα θεωρούνται ετσι είναι ακραία ειρωνεία κυρίως προς το πρόσωπο του Μενέλαου μέσω του οποίου βάλλεται συγκεκριμένος πολιτικός της εποχής.
Έ. Κολιανδρή, Θ. Πάνου, Αγ. Οικονόμου, Γ. Καύκας, Έ. Σταμούλη, Δ. Κολοβός, Άγγ. Μπούρας, Δ. Μορφακίδης, Π. Παπαϊωάννου, Ν. Μαραγκόπουλος, Ο. Παλιαδέλης
Χορός Ν. Ανθοπούλου, Στ. Αραμπατζόγλου, Λ. Βασιλείου, Μ. Βλάχου, Ε. Γιαννούση, Η. Γωνιάδου, Ν. Δαλιάκα, Χρ. Ζαφειριάδου, Σ. Καλεμκερίδου, Αίγ. Κατσίκη, Ά. Κυριακίδου, Κ. Πλεξίδα, Μ. Πουρέγκα, Φ. Τιμοθέου, Χρ. Τουμανίδου
19-20/8 Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Ευριπίδη, σκην. Θέμη Μουμουλίδη
«Στην τραγωδία Ιφιγένεια εν Αυλίδι, η κεντρική ηρωίδα πεθαίνει για έναν μάταιο και καταστροφικό επεκτατικό πόλεμο. Μια κοινωνία σε παρακμή θυσιάζει την Ιφιγένεια στην οποία ενσαρκώνεται μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων. Έπειτα από είκοσι χρόνια Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Ευριπίδης μοιάζει να αναρωτιέται: είναι δυνατή μια αλλαγή παραδείγματος; Δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα και ενώ αντικρίζουμε τα πρώτα σημάδια ενός δυστοπικού μέλλοντος, εξακολουθούμε κι εμείς να αναρωτιόμαστε: είναι άραγε δυνατόν να αλλάξουν τα πράγματα; Ο Θέμης Μουμουλίδης δημιουργεί μια παράσταση που στοχάζεται πάνω στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, με όχημα τη νέα μετάφραση του έργου από την Παναγιώτα Πανταζή. Την παράσταση διατρέχει ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο του συνθέτη Σταύρου Γασπαράτου, ο οποίος εμπνέεται από τη μορφή της Ιφιγένειας, δημιουργώντας μια παράλληλη, δική του αφήγηση, σε διάλογο με τη σκηνοθεσία».
Σε αυτό το κείμενο δεν υπάρχουν όλοι αυτοί οι προβληματισμοί που πρέπει να θέσει ο σκηνοθέτης ή το συγκεκριμένο κείμενο. Στην πραγματικότητα είναι ένα έργο στρατευμένο που έχει στόχο να τονίσει από τη μία τον πατριωτισμό των Αθηναίων και από την άλλη την ενότητα όλων των Ελλήνων. Φυσικά υπάρχουν και άλλες ιδέες μέσα -ειδικά ο Ευριπίδης πάντα εχει πολλαπλά επίπεδα αλλά το συγκεκριμένο του έργο είναι από τα λιγότερο πολύπλοκα.
Ο σκηνοθέτης κάνει κλασικές παραστάσεις χωρίς ακρότητες όπου ακόμα και ο πιο απλός θεατής θα μπορεί να πάρει κάποια θετικά στοιχεία, πότε όμως η παράσταση δε σε συνεπαίρνει δεν σε κάνει να μείνεις έκθαμβος όμως και πότε δεν θα πεις ότι ήταν μία κακή παράσταση ή κακώς έκανα που την είδα. Εμείς συστήνουμε να πάτε να τη δείτε.
Χριστίνα Χειλά Φαμέλη (Ιφιγένεια), Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Αγαμέμνων), Παντελής Δεντάκης (Πρεσβύτης - Αγγελιαφόρος), Ιωάννα Παππά (Κλυταιμνήστρα), Άκης Σακελλαρίου (Μενέλαος), Γιώργος Χρυσοστόμου (Αχιλλέας)
Χορός Ιουλία Γεωργίου, Άλκηστις Ζιρώ, Σοφία Κουλέρα, Ειρήνη Λαφαζάνη, Ιωάννα Λέκκα, Λένα Μποζάκη, Αγγελική Νοέα, Σάντυ Χατζηιωάννου