Επιδαύρια: Τι περιμένουμε, κριτικές
7-8/7 Ιππόλυτος, Ευριπίδη Εθνικό θέατρο σκ. Κατερινα Ευαγγελάτου
Άποψή μας:Το έργο αυτό του Ευριπίδη με αφορμή προσωπικά του βιώματα (το ένα από τα δυο του ποιητή με τέτοια στοιχεία) τελικά γενικεύεται στην αντίθεση ανάμεσα στο Απόλλωνειο και το Διονυσίακο στοιχείο. Το Απολλώνειο στοιχείο εκπροσωπείται από την παρθένα θέα Άρτεμη και το Διονυσιακό από την Αφροδίτη. Η σύγκρουση σε επίπεδο προσώπων δημιουργείται μεταξύ της Φαίδρας, κόρης του Μίνωα και συζύγου του Θησέα από τη μια, και του Ιππόλυτου γιου του Θησέα από την προηγούμενη σύζυγό του. Θύμα αυτής της αντίθεσής ο Ιππόλυτος. Ο «λυσιμελής έρωτας» τής σε ώριμη εν τούτοις ηλικίας Φαίδρας προς τον σχεδόν έφηβο Ιππόλυτο (που επί πλέον έχει ως ανήθικο στοιχείο τα: και ότι τυπικά είναι γιος της, και το στοιχείο της μοιχείας της ως παντρεμένης), οδηγεί στην οδυνηρή αυτοτιμωρία της για την μη εγκράτεια της, αλλά τιμωρείται κι ο Θησέας που επίσης ενέργησε ασύνετα πιστεύοντας τη γυναίκα του αντί τον γιο του, παρά το ότι εκείνος είχε ήδη δείξει τον ηθικό χαρακτήρα του με την εγκράτεια του. Άρα παράλληλα θέματα στην τραγωδία (σύμφωνα και με την ηθική της εποχής και του ποιητή) είναι ο πόλεμος ανάμεσα στην αντρική και τη γυναικεία φύση, η σημασία του σεξουαλικού στοιχείου και της πίστης στον γάμο, η αφέλεια και πίστη του άνδρα σε σύνευνο που αποδεικνύεται ανάξια αυτής της συζυγικής πίστης, αλλά και στην επίδραση του dna στις συμπεριφορές καθώς η Φαίδρα (σύμφωνα με τους σχετικούς μύθους)είναι κόρη της Πασιφάης που προχώρησε σε συνεύρεση με λευκό ταύρο που ερωτεύτηκε (άλλος λυσιμελής έρως), και ότι είναι αδελφή της Αριάδνης που τελικά δεν ακλούθησε τον Θησέα, παρά τον αρχικό ερωτά της, αλλά μέσα της επικράτησε το Διονυσιακό στοιχείο κι έγινε μαινάδα στην Νάξο.
Τώρα το τι θα τονιστεί από την σκηνοθέτιδα, ποια η οπτική της ματιά, (πχ αν θα έρθει σε αντίθεση με τον ποιητή και το έργο βλέποντάς το με τη σύγχρονη ηθική) και πόσες θεματικές θα αναδείξει δεν είναι βέβαιο. Από τις πρώτες φωτογραφίες μοιάζει να αναδεικνύεται το θέμα της λαγνείας και της επικράτησης του παράφορου ερώτα και να δίνεται άφεση στη Φαίδρα που πώς να αντέξει σε τέτοιους πειρασμούς με έναν εγκρατή μάλιστα άντρα δίπλα της; Η γιατί η θεά την παρέσυρε στην παγίδα της, δεν φταίει, πράγμα απλοϊκό. Φυσικά μπορεί να κάνουμε λάθος στις εκτιμήσεις μας, θα δούμε την παράσταση. Αισθητικά πάντως δείχνει πως θα έχει ενδιαφέροντα στοιχειά, και για τις ερμηνείες επίσης φαίνονται να υπάρχουν καλές προοπτικές.
Κριτική:
21-22/7, Μήδεια, βασισμένο στον Ευριπίδη, σκην. Φρανκ Καστορφ
Άποψή μας: Αααχ! Στο μακρινό 1997 μας έρχεται επίσης από τη Volksbuhne αλλα και το μπρεχτικό Μπερλινερ Ανσαμπλ, παρακαλώ, ο Ματίας Λάνγκχοφ, επίσης Ανατολικογερμανός όπως ο Καστορφ. Σκηνοθετεί τις Βάκχες με μια τόσο ιδιότυπη σκηνοθεσία που απορρίπτεται από την κριτική παμψηφεί μετά πολλών επαίνων. Κοινά στοιχεία Λάνγκχοφ-Κάστορφ.
Ανατολικογερμανοί, μεγαλωμένοι με τα κομουνιστικά ιδεώδη (δεν το λέω αυτό επικριτικά-ιδεολογική είναι η αναφορά μου) του Χόνεκερ.
Πέρασαν από το Volksbuhne am Rosa Luxemburg plazz. (Αχ Ρόζα Λούξεμπουργκ τι σου ΄χω φυλαγμένα. Πάνω στο κάρο σε είδα στα 907. Εγώ τοτε κοιμόμουνα στο φως του 21 κι εξήντα χρόνια αργότερα σε βρήκα στα χαρτιά….. Τραγούδι του Μικρούτσικου με τη Μαρία Δημητριάδη). Η κόκκινη Ρόζα πρώιμη κομμουνίστρια επαναστάτρια στο Βερολίνο πριν τη Ρώσικη επανάσταση.
Και οι δυο σκηνοθέτησαν σε Επίδαυρο. Βάκχες ο Λάνγκχοφ, Μήδεια τώρα ο Κάστορφ.
Για να έρθουν έβαλε κι ένα χέρι το ΚΘΒΕ.
Για να έρθουν έβαλε κι ένα χέρι το ΚΘΒΕ.
Δεν θα δούμε Μήδεια λέω εγώ. Η αφορμή θα είναι μόνο και ποιος ξέρει τι άλλα κείμενα θα χρησιμοποιηθούν. Και ποιος ξέρει ποιες θα είναι οι ιδεολογικές αναφορές-πχ μπορεί να είναι κριτική στην μπουρζουαζία της Κορίνθου και κάθε Κορίνθου κι η Μήδεια να είναι μια άλλη Λούξεμπουργκ. Εικαστικά μπορεί να έχει ενδιαφέρον και μάλιστα τα εικαστικά στοιχειά να υπηρετούν την ιδεολογική τοποθέτηση της παράστασης. Οψόμεθα εις Επίδαυρον.
Κριτική (not):Δεν το είδαμε και δεν μπορούμε να έχουμε βέβαιη άποψη. Όμως ειδαμε σκηνικά, ακούσαμε εντυπώσεις και περιγραφές, πληροφορηθήκαμε. Και το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως το αποτέλεσμα πρέπει να ήταν ανάλογο με αυτό των Βακχών του Λάνγκχοφ, όπως προβλέπαμε. Ειδικά οι εικόνες των σκηνικών. Οι ερμηνείες μπορεί να μην ήταν κακές πιθανότατα όμως θα χάθηκαν μέσα στη σκηνοθετική λαίλαπα. Και η συνύπαρξη 5 διαφορετικών Μηδειών εντείνει το πανδαιμόνιο... Τα κείμενα που χρησιμοποιήθηκαν σίγουρα δεν εναρμονίζονται. Δεν ξέρω τι μένει!
14-15/7Σφήκες του Αριστοφάνη (ελευθ. διασκευη) σκ. Λ. Κιτσοπουλου
Άποψή μας:Δικαιολογημένα το έργο αυτό ανέβαινε σπάνια καθώς έχει εξειδικευμένο θέμα κι αν δεν ταιριάζει με τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες μοιάζει αδιάφορο. Και εξαιρετικά δικαιολογημένα το ανεβάζει η Κιτσοπουλου καθώς ζήσαμε τα τελευταία χρόνια μια απίστευτη έξαρση αυτών των στοιχείων που περιγράφονται στο έργο. Γι’ αυτό είπαμε πως απόλυτα δικαιολογημένα το ανεβάζει η Κιτσοπουλου και πολύ σωστά κάνει που το διασκευάζει και το φέρνει στις μέρες μας. Να σημειώσω πως δεν συμφωνώ συχνά με τις επιλογές της σκηνοθέτιδας (αν και γενικά την εκτιμώ ακόμη κι από την εποχή του No sympathy for the devil) όπως πχ εκείνης με τη σφαγή του ζαρκαδιού στην Δωρίδα. Ή στην οπτική της στο έργο Αθ. Διάκος. Όμως αυτή η παράστασή της για μένα είναι πολυαναμενόμενη κι έχω την αίσθηση πως θα έχει πολύ ενδιαφέρον και εύστοχες αναφορές στο σήμερα. Καλούς ηθοποιούς έχει, αν το δουλέψει σκηνοθετικά-δραματουργικά αρκετά, μπορεί να βγει μια πολύ καλή παράσταση-πρόταση στους τρόπους ανεβάσματος του έργου.
Κριτική:Η Κιτσοπούλου είχε μια ευκαιρία. Της δόθηκε η Επίδαυρος μπας και σοβαρευτεί. Να έχει αιχμηρό λόγο, να επιτεθεί κρατώντας όμως τη φόρμα του έργου. Και η επικαιρότητα βοηθούσε το συγκεκριμμένο έργο. Υπάρχουν άπειρες τέτοιες δυνατότητες με έξυπνες παρεμβάσεις και παραλληλισμούς. Γίνονταν συχνά αυτού του είδους οι επεμβάσεις παλιότερα σε παραστάσεις με Καρακατσάνη, Βέγγο, σε σκηνοθεσίες Τσιάνου κλπ. Εκείνη δεν δούλεψε καθόλου και λειτούργησε χοντροκομένα, ωμά, σχεδόν αυτοσχεδιαστικά. Αδιαφόρησε για το έργο, μόνο στο πρώτο τέταρτο υπήρχε μια μακρινή συγγένεια κι έπαιξε το δικό της κείμενο με πρἀγματα που έχει πει και ξαναπεί με άλλους τρόπους, στο ίδιο πάντα στυλ. Για τα υποτιθέμενα σκηνικά και κουστούμια για τα στοιχεία γενικά της παράστασης δεν υπάρχουν πολλά να πούμε πέρα από κάποιους χαρακτηρισμούς: προχειρότητα και πλίνθοι τε και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι. Κείμενο απλοϊκό και χοντροκομένο, γενικά: μάπα το καρπούζι. Τώρα, η Κιτσοπούλου, καθώς έχει ήδη πολλές αμαρτίες-ατοπήματα συσωρευμένα, ένα βεβαρυμένο παρελθόν: Αθανάσιος Διάκος, Λάλκα κ.α. χάνει οριστικά την καλή μαρτυρία της "κριτικής προς το σύστημα καλλιτέχνιδας" γιατί εξαφανίζεται πια το καλλιτέχνιδας και μένει μόνο η χοντροκομένη, ωμή, χωρίς ίχνος εξυπνάδας και υπαινιγμού κριτική. Αυτά, Λἐνα μου, με αυτόν τον τρόπο, μας τα λένε κι άλλοι. Δεν χρειάζεσαι κι εσύ.
Παρεμπιπτόντως να σημειώσουμε πως: με τις αναφορές που υπήρχαν στα δελτία τύπου, με τις φωτογραφίες που έδιναν τα γραφεία τύπου, άλλα περιμέναμε στην παράσταση. Τα κουστούμια που υπήρχαν στις φωτό σχεδον δεν τα είδαμε, οι αναφορές σε τηλεοπτικές δίκες δεν υπήρχαν στην παράσταση, κι η κριτική της ηταν αυτοσχεδιαστική κι αφηρημένη μακριά έστω κι από το κείμενο που διανέμονταν για το τι θα δούμε... Εξ ου και το ότι είχαμε προσδοκίες, που βγήκαν όλες πλάνες.
28-29/7 Βατράχια, του Αριστοφάνη, σκην. Έφη Μπίρμπα
Άποψή μας: Ξάφης και Σερβετάλης θα είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές δεν ξέρω όμως αν μπορούν να ανταποκριθούν στο είδος. Ο Σερβετάλης δεν ήταν αριστοφανικός πχ στους Όρνιθες του Καραθάνου. Υπάρχουν επίσης από πίσω οι εξαιρετικοί Βάτραχοι του Κακλέα πριν κάποια χρόνια με ουσιαστικές και πρωτότυπες επεμβάσεις. Σωστό το γενικό πλαίσιο που το θέτει η σκηνοθέτιδα αλλά δεν αρκεί, χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια διεκπεραιωτική ιδεολογική τοποθέτηση, χρειάζεται έμπνευση και δημιουργία. Θα δούμε αν και δεν περιμένω πάρα πολλά….
Κριτική:
11-12/8 Εκάβη του Ευριπίδη, σκ. Ιώ Βουλγαράκη
Άποψή μας: Την Βουλγαράκη την έχουμε δει να σκηνοθετεί στην Επίδαυρο, Αγαμέμνονα θυμάμαι, δεν πάει στα άκρα, δεν την είχαμε δει να κάνει όμως εμπνευσμένη δημιουργική σκηνοθεσία. Εδώ έχει καλούς ηθοποιούς, όμως σημαντικό είναι ποια στοιχεία θα αναδείξει και τα δελτία τύπου σε προϊδεάζουν να ρίχνει το βάρος στο ανθρώπινο δράμα και στο μεταφυσικό στοιχείο. Δεν θα είναι κακή παράσταση θα είναι όμως καλή; Μακάρι γιατί δείχνει να είναι σε καλό δρόμο και μας λείπουν σκηνοθέτες που σέβονται τα κείμενα κι επί πλέον δουλεύουν.
Κριτική:Τα τελευταία χρόνια, με τις κακές έως απαράδεκτες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- επιλογές παραστάσεων τόσο από τη διοίκηση του Φεστιβάλ όσο και από του Εθνικού, μια παράσταση όπως η Εκάβη σε σκην. της Ιούς Βουλγαρακη, που δεν θα συγκέντρωνε μεν αρνητικά σχόλια, θα πέρναγε όμως απαρατήρητη, τώρα πρέπει να επαινεθεί. Γιατί σεβάστηκε το κείμενο. Γιατί δεν είχε ευρήματα σκηνοθετικής αλλοφροσύνης. Και τέλος γιατί αν είχε αποφύγει ένα και μόνο αλλά σημαντικό λάθος θα μπορούσε να είναι μια πολύ καλή παράσταση. Ποιο ήταν αυτό; Η επιλογή της μεταφράστριας. Ήταν η Ελένη Βαροπούλου. Που σαν χαρακτήρας και κουλτούρα ήταν αναμενόμενο να πέσει στο λάθος να επιλέξει σαν γλώσσα την καθαρεύουσα με τύπους πολλές φορές βαρύγδουπους και επιδεικτικούς. Για να καταλάβετε: Θα ακούσετε την Εκάβη να λέει «ω τέκνον». Μια Εκάβη κραταιά βασίλισσα που σέρνεται τώρα δούλη, με χαμένα όλα σχεδόν τα παιδιά της, και την πόλη της ρημαγμένη, σε μια τραγωδία με την εντονότερα τραγική ηρωίδα από κάθε τραγωδία να λέει «ω τέκνον» αντί να σπαράζει: «Παιδί μου!»! Πως ο κακόμοιρος ο ερμηνευτής να βγάλει την οδύνη λέγοντας «Ω τέκνον»; Δεν γίνεται. Ειδικά σε αυτό το έργο, τύποι καθαρεύουσας έως αρχαϊζούσης γίνονται βαρίδι τόσο στην δυνατότητα ο δύστηνος ο ηθοποιός να το ερμηνεύσει, όσο και στον θεατή να μπει στην ψυχολογία του έργου. Η καθαρεύουσα τής ήταν χρήσιμη της μεταφράστριας όταν έγραφε κριτικές, στην μετάφραση δράματος όμως απωθεί! Και τέτοιοι τύποι έδιναν κι έπαιρναν: το δύστηνος σε κάθε τύπο του αδιάκοπα, βασίλισσα δεν ακούστηκε ποτέ, συνεχώς Άνασσα, αλλού το Έυιππον, Πάνχρυσον (όσο και να το γκουγκλάρετε δεν θα το βρείτε, είναι λέξη της μεταφράστριας που μάλιστα κατά τη γνώμη μας δεν είναι ορθή η χρήση του παν στη λέξη) και πλήθος άλλων τέτοιων τύπων που σε κάποιες στιγμές αναγκάζονταν οι ερμηνευτές να τις αντικαθιστούν με απλούστερες. Σε αυτό το έργο χρειάζονταν μετάφραση Λογία δημοτική με τύπους ποιητικούς, έτσι επιλεγμένους, ώστε να βγάλουν συναίσθημα. Αυτή η μετάφραση όμως οδήγησε τις ερμηνείες, ακόμη και της Κοκκίδου, να μην είναι αυτές που πρέπει. Ο Συσοβίτης ως Αγαμέμνων ήταν πιο σωστός, ο Σακελαρίου είχε καλές αλλά και πιο μέτριες στιγμές ως Πολυμήστωρ.
Κριτική:Τα τελευταία χρόνια, με τις κακές έως απαράδεκτες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- επιλογές παραστάσεων τόσο από τη διοίκηση του Φεστιβάλ όσο και από του Εθνικού, μια παράσταση όπως η Εκάβη σε σκην. της Ιούς Βουλγαρακη, που δεν θα συγκέντρωνε μεν αρνητικά σχόλια, θα πέρναγε όμως απαρατήρητη, τώρα πρέπει να επαινεθεί. Γιατί σεβάστηκε το κείμενο. Γιατί δεν είχε ευρήματα σκηνοθετικής αλλοφροσύνης. Και τέλος γιατί αν είχε αποφύγει ένα και μόνο αλλά σημαντικό λάθος θα μπορούσε να είναι μια πολύ καλή παράσταση. Ποιο ήταν αυτό; Η επιλογή της μεταφράστριας. Ήταν η Ελένη Βαροπούλου. Που σαν χαρακτήρας και κουλτούρα ήταν αναμενόμενο να πέσει στο λάθος να επιλέξει σαν γλώσσα την καθαρεύουσα με τύπους πολλές φορές βαρύγδουπους και επιδεικτικούς. Για να καταλάβετε: Θα ακούσετε την Εκάβη να λέει «ω τέκνον». Μια Εκάβη κραταιά βασίλισσα που σέρνεται τώρα δούλη, με χαμένα όλα σχεδόν τα παιδιά της, και την πόλη της ρημαγμένη, σε μια τραγωδία με την εντονότερα τραγική ηρωίδα από κάθε τραγωδία να λέει «ω τέκνον» αντί να σπαράζει: «Παιδί μου!»! Πως ο κακόμοιρος ο ερμηνευτής να βγάλει την οδύνη λέγοντας «Ω τέκνον»; Δεν γίνεται. Ειδικά σε αυτό το έργο, τύποι καθαρεύουσας έως αρχαϊζούσης γίνονται βαρίδι τόσο στην δυνατότητα ο δύστηνος ο ηθοποιός να το ερμηνεύσει, όσο και στον θεατή να μπει στην ψυχολογία του έργου. Η καθαρεύουσα τής ήταν χρήσιμη της μεταφράστριας όταν έγραφε κριτικές, στην μετάφραση δράματος όμως απωθεί! Και τέτοιοι τύποι έδιναν κι έπαιρναν: το δύστηνος σε κάθε τύπο του αδιάκοπα, βασίλισσα δεν ακούστηκε ποτέ, συνεχώς Άνασσα, αλλού το Έυιππον, Πάνχρυσον (όσο και να το γκουγκλάρετε δεν θα το βρείτε, είναι λέξη της μεταφράστριας που μάλιστα κατά τη γνώμη μας δεν είναι ορθή η χρήση του παν στη λέξη) και πλήθος άλλων τέτοιων τύπων που σε κάποιες στιγμές αναγκάζονταν οι ερμηνευτές να τις αντικαθιστούν με απλούστερες. Σε αυτό το έργο χρειάζονταν μετάφραση Λογία δημοτική με τύπους ποιητικούς, έτσι επιλεγμένους, ώστε να βγάλουν συναίσθημα. Αυτή η μετάφραση όμως οδήγησε τις ερμηνείες, ακόμη και της Κοκκίδου, να μην είναι αυτές που πρέπει. Ο Συσοβίτης ως Αγαμέμνων ήταν πιο σωστός, ο Σακελαρίου είχε καλές αλλά και πιο μέτριες στιγμές ως Πολυμήστωρ.
Άρα το μεγάλο πλην είναι η μετάφραση που
ήταν το βαρίδι της παράστασης και εξ αιτίας της οι μέτριες ερμηνείες, στα συν ο σεβασμός κειμένου και η μετρημένη
συνετή σκηνοθεσία. Η Βουλγαρακη βαδίζει σε σωστό δρόμο και αν συνεχίσει
έτσι θα μας δώσει ενδιαφέρουσες σκηνοθεσίες.
Η
σκηνοθεσία είχε όμως και μια πρόταση-πρωτοβουλία. Ο χορός τραγουδούσε και χόρευε. Τραγουδούσε
ένα μέρος του χορού σαν να κρατούσε τον ίσο, χρησιμοποιώντας λέξεις κλειδιά,
και οι υπόλοιποι τραγουδούσαν το χορικό σε ενδιαφέρουσες μελωδίες που κάποιες στιγμές
φαίνονταν να χρησιμοποιούν πεντατονικές κλίμακες-μπορεί να κάνω και λάθος. Πάντως
το μέλισμα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου. Η κίνηση όμως του χορού
είχε κάποια υπερβολή, δεν είχε μέτρο. Άκουσα κι αρνητικές γνώμες για το χορό,
δεν μπορώ να τις αντικρούσω, είναι το τι πάει στον καθένα, για μένα όμως ο χορός είχε πολύ ενδιαφέρον κι ήταν το πιο ζωντανό κομμάτι.
Σε
γενικές γραμμές η παράσταση επαλήθευσε αυτά που έχουμε αναφέρει στο προηγούμενο
κομμάτι που είχαμε καταγράψει τις προσδοκίες μας κι αν θέλουμε να συνοψίσουμε είναι μια αξιοπρεπής παράσταση που δεν θα χάσετε
αν την δείτε.
4-5/8 Οιδίπους επι Κολωνώ, Σοφοκλή, σκην. Γ. Σκεύας
Άποψή μας: Εξαιρετικό το καστ, σχετικά άγνωστος στην Επίδαυρο ο σκηνοθέτης, οπωσδήποτε δεν θα έχει αρνητικά στοιχεία, σίγουρα θα αναδεικνύεται ο λόγος του ποιητή μέσα από τις ερμηνείες που είναι βέβαιο πως θα είναι εξαιρετικές, απλά κάποια ερωτηματικά σε σχέση με την ανάδειξη νέων στοιχείων από ένα δύσβατο και ογκώδες στο φιλοσοφικό του υπόβαθρο έργο. Το περιμένουμε και σκεπτόμαστε να το δούμε οπωσδήποτε γιατί θεωρούμε πως θα είναι από τις καλλίτερες φετινές παραστάσεις.
Κριτική: Μια εξαιρετική παράσταση. Που σε κέρδιζε από την πρώτη στιγμή, από τα σκηνικά. Ετσι:
Σωστά σκηνικά που υποδεικνύει το ίδιο το έργο που εκτυλίσσεται στο άλσος με τις ελιές στον Κολωνό, το αφιερωμένο στις Ερινύες-Ευμενίδες.
Καταπληκτικές ερμηνείες. Πράγμα που βοηθά στο να φτάσει ο λόγος του ποιητή στο κοινό, (κάτι απολύτως απαραίτητο, κι ας το αμφισβητούν οι υπηρέτες του μοντερνισμού κι οι τάχα ανανεωτές απλά γιατί δεν μπορούν να το φτάσουν επαρκώς λόγω της γύμνιας τους) να μπει μέσα στο δράμα, να φτάσει στη ΜΕΘΕΞΗ λέξη άγνωστη για τους προαναφερθέντες μοντέρνους που βλέπουμε να παρελαύνουν στο αρχαίο θέατρο και δεν ξέρουν την τύφλα τους από αρχαίο δράμα όπως εξαιρετικά τόνισε δημόσια κι ο Σωτήρης Χατζάκης. Εδώ είχαμε ένα all star κάστ. Έναν Δ. Καταλειφό στο ρόλο του Οιδίποδα που έδωσε μια ερμηνεία ζωής. Κυριάρχησε, το Α και το Ω της παραστασης παρά το ότι είχε δίπλα του δυνατούς ερμηνευτές. Έμενες να τον απολαμβάνεις. Και να σημείωσω πως, ηλικούτος γαρ, έχω δει στην Επίδαυρο συγκλονιστικούς μας ηθοποιούς. Η Α. Αϊδίνη που την θυμόμαστε και από την συγκινητική ερμηνεία της στο "Λιβαδι που δακρίζει" του Αγγελόπουλου ήταν μια εξαιρετική Ισμήνη. Καλή κι η Α. Παπαθεμελή ως Αντιγόνη. Ο Χ. Χατζηπαναγιώτης αναμενόμενα καλός στο ρόλο του Θησέα. Ο Μ. Μουμούρης στο ρόλο του Πολυνείκη συγκινητικός. Κι ο Σαπουτζης-Κρέων σωστός.
Όλο το κείμενο χωρίς επεμβάσεις, δεν παραλείφθηκαν χορικά -απ'οσο αντιλήφθηκα- που κάποιες φορές και σε καλές παραστάσεις συντομεύονται ή παραλείπονται. Κι επιπλέον η μετάφραση είχε μέτρο, ρυθμό, πράγμα που βοηθούσε στη ροή και στην ομορφιά του λόγου.
Τι δεν είδαμε; Δεν είδαμε σκηνοθετικά ευρήματα -δεν ξέρω ποια θα μπορούσαν να είναι- που θα βοηθούσαν τον θεατή που δεν το γνωρίζει να καταλάβει πως σε αυτό το έργο του Σοφοκλή υπάρχουν βιωματικά στοιχεία του ποιητή από την διένεξή του, για οικονομικούς λόγους, με το γιό του. Εκεί προς στιγμήν αναρωτιέσαι μήπως ήταν απλά μια πολύ καλή παράσταση που έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση εξ αιτίας όλων αυτων των ανοησιών που βλεπουμε κυρίως τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα φέτος (μέχρις στιγμής). Όμως όταν αναλογίζεσαι την ερμηνεία του Καταλειφού και τον σεβασμό του σκηνοθέτη στο κείμενο τέτοιες σκέψεις εξαφανίζονται.
25-26/8 Οιδίπους τύραννος, Σοφοκλή, σκην. Σίμος Κακάλας
Άποψή μας: Από την Γκόλφω στον Οιδίποδα μέσα από μια μακριά διαδρομή με κοινό γνώρισμα συνήθως τις ιδιότυπες, άπω ανατολής ύφους, μάσκες σε σταθμούς αυτής της διαδρομής. Δεν ξέρω αν το στυλ του σκηνοθέτη και το φιλολογικό του υπόβαθρο μπορούν να υπηρετήσουν ένα τόσο μεγάλο έργο της παγκόσμιας δραματουργίας. Δύσκολη η αναμέτρηση κι αναρωτιέμαι… Έχει όμως καλό κάστ. Μακάρι.
Κριτική:
Κριτική:
18-19/8 Τρωάδες, Ευριπίδη, Κ.Θ.Β.Ε. σκην. Χρ. Σουγαρης
Άποψή μας: Ο σκηνοθέτης, ο Χρ. Σουγαρης, έχει δώσει πολύ καλά δείγματα γραφής-πχ τον είχαμε απολαύσει στην "Αυλή των θαυμάτων" στο Παλλάς. Χρησιμοποιεί συχνά τους ιδίους βασικούς συνεργάτες και στη μουσική συνεργάζεται με τον Κορκολή που επανακάμπτει με ωραίες, σε θεατρικό ύφος, μουσικές συνθέσεις. Και στο καστ βρίσκουμε ονόματα που έχουν συνεργαστεί ξανά μαζί του όπως η Πατεράκη, ο Πιατάς κα. Περιμένουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση απλά δεν ξέρουμε αν θα κυριαρχήσει το ιδεολογικό στοιχείο, η φιλολογική αναψηλάφηση, ή το ανθρώπινο δραματικό στοιχείο. Το τελευταίο πιθανόν. Πάντως αναμένω μια πολύ ωραία παράσταση! Που δεν θα τη χάσω και το ίδιο σας συστήνουμε.
Κριτική:
Κριτική: