Ιταλία ή Θάνατος.
Ήταν ένα μικρό καράβι. Που ήταν ακυβέρνητο. Ήταν παλιό, με προβλήματα στις μηχανές. Αλλά η κονόμα είναι κονόμα. Αιγυπτιολίβυοι διακινητές πληρώθηκαν από 3000-5000 το άτομο με υπόσχεση να τους πάνε στην Ιταλία. Γύρω στα 3 εκατομμύρια σκληρό νόμισμα, euro. Η χώρα μας πια δεν έχει πέραση. Δεν υπάρχουν δουλειές, πολλά τα εμπόδια να πάρεις χαρτιά, πολλά τα εμπόδια ακόμη και για να φυτοζωείς. Η Ιταλία είναι Ευρώπη. Κι από εκεί είναι πιο εύκολο το πέρασμα για τις φάμπρικες της Γερμανίας. Έτσι το καράβι ξεκίνησε για το πέρασμα στο όνειρο. Τα γυναικόπαιδα, στην πλειονότητα τους, στοιβάχτηκαν στ αμπάρια. Είτε για θεολογικούς λόγους (κυρίως) είτε για την προστασία από το λιοπύρι. Το καράβι στα μισά, με το υπερβάλλον βάρος καθώς το πλήθος ήταν σαρδελιασμένο ο ένας πάνω στον άλλον, κλάταρε, η μηχανή λειτουργούσε δεν λειτουργούσε. Άρχισαν οι διαμάχες. Πολλοί δεν είχαν καν νερό. Τους είπαν πως μάλλον θα πάνε Ελλάδα. Οργή λαού, οργή θεού. Ιταλία ή τίποτε. Τους πλησίασε ένα ελληνικό του λιμενικού. Να προσδεθούν να τους μεταφέρει. Αρνήθηκαν. Ιταλία όχι Ελλάδα. Τους πέταξαν σχοινιά, τα ‘στειλαν πίσω. Κι από κει επικρατεί σύγχυση. Το λιμενικό λέει πως σταμάτησε τις προσπάθειες. Δεν μπορείς να επιβάλεις τη θέληση σου σε κάποιο καράβι που πλέει σε διεθνή ύδατα. Ρεσάλτο θα κάνεις; Κάποιοι πέταξαν μπουκάλια νερό στους μετανάστες. Πλοίο ΜΚΟ; Του λιμενικού; Πανικός. Πήγαν όλοι προς τη μια μπάντα και το πλοίο ντεραπάρισε. Άλλη εκδοχή το λιμενικό τους πρόσδεσε κι από λάθος χειρισμό (του πλοίου; του λιμενικού;) και το πλοίο έγειρε. Αποτέλεσμα; Τραγωδία. 800 νεκροί είναι η απόλυτη φρίκη. Ιδίως καθώς παρά πολλά ήταν παιδάκια και γυναίκες. Ιδίως σε ένα τέτοιο φρικτότατο θάνατο από πνιγμό. Ούτε να το σκέπτομαι.
Τις πταίει; Τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κεφαλαίων και της λοβιτούρας. Που με τη βοήθεια του οργανωμένου marketing και με κάποια καρότα σπρώχνουν φτωχούς ανθρώπους να φεύγουν από τις ρίζες τους. Οι ντόπιες κατευθυνόμενες από τα ξένα κεφάλαια ολιγαρχίες. Που διατηρούν σε φτώχια λαούς κρατών που θα μπορούσαν να είναι πάμπλουτα αν χρησιμοποιούσαν για λογαριασμό τους τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Οι διακινητές. Που αδίστακτα τους στοιβάζουν σε σαπιοκάραβα και σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς από τις δυνατότητες των πλοίων κι όσοι πεθάνουν πέθαναν. Οι ίδιοι που δεν αντιδρούν που δέχονται τις αλυσίδες τους και τις άθλιες συνθήκες. Φυσικά εκείνοι έχουν το μικρότερο μερίδιο. Ζουν σε όνειρο που κάποιες φορές οδηγεί σε φριχτό θάνατο σε μια στιγμή, κάποιες άλλες σε αργό βασανιστικό καθημερινό θάνατο. Κάποιοι ξεφεύγουν και ζουν καλλίτερα. Πλήθος που τείνει στο 0. Κι εγώ θυμάμαι τη Λαχτάρα του γερό Ανέστη του Αργύρη Εφταλιώτη.
