Νεότερο κλασσικό δράμα/Κριτικές
Καλοκαιρινές σε περιοδεία.
Ο κουρέας της Σεβίλλης με Β. Χαραλαμπόπουλο
Η μπουφόνικη κωμωδία του Πιερ-Ωγκυστέν Καρόν ντε Μπωμαρσαί που γράφτηκε 14 χρόνια πριν από τη γαλλική επανάστασή και ενέπνευσε την περίφημη όπερα των Τζοακίνο Ροσσίνι και Τζοβάννι Παϊζιέλλο 41 χρόνια αργότερα, μεταφέρεται στο θεατρικό σανίδι του Ακροπόλ, χώρου που ύμνησε και τη λαϊκή κωμωδία και το μουσικό θέατρο. Ήδη τα πρώτα «ψαλιδίσματα» αυτών των δύο έργων δια χειρός Σοφίας Σπυράτου, είναι προσαρμοσμένα αριστοτεχνικά με όρους σκηνοθεσίας ή αλά Coiffure à la Titus με όρους κομμωτικής.
Κατά φαντασία ασθενής, Μολιέρου, Δη.Πε.Θε. Ρούμελης, σκην. Κ. Γακης
Ματωμενός γάμος, Φ. Γκ. Λόρκα, σκην. Νικορέστης Χανιωτακης, Εταιρεία Μυθωδία
Γιάλινος κόσμος, Τέννεσι Γουίλιαμς, σκ. Γ. Νανούρης
O Τεννεσί Γουίλιαμς έκανε αίσθηση με το πρώτο του ουσιαστικό έργο, το Γυάλινο κόσμο, που έχει τα περισσότερα αυτοβιογραφικά στοιχεία από κάθε άλλο έργο του. Μάλιστα υπάρχει και ένα πρόσωπο, ο Τομ, που στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος καθώς άλλωστε το πραγματικό του όνομα ήταν Τόμας και το Τεννεσί είναι ψευδώνυμο. Σε αυτό το έργο οι κεντρικοί του ήρωες ζουν στους δικούς τους κόσμους, όπως άλλωστε συμβαίνει με τον καθένα μας που έχει πλάσει για τον εαυτό του τον κόσμο του ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες και τις εμπειρίες του. Τα πρόσωπα του έργου είναι: Ένας νέος, ο Τομ, που δουλεύει σε μία υποδηματοποιία και σιχαίνεται που κάνει αυτό το πράγμα ενώ φαντάζεται τον εαυτό του να ταξιδεύει. Έτσι τα βράδια πηγαίνει σινεμά ή σε μπαρ για να πιεί. Η αδερφή του, η Λώρα, που εξαιτίας μιας αναπηρίας και ενός έρωτα που δεν τόλμησε καν να εξωτερικεύσει και λόγω του συνεσταλμένου χαρακτήρα της είναι κλεισμένη μέσα στο δικό της κόσμο που είναι ένας κόσμος από γυάλινα ομοιώματα ζώων, μία συλλογή που υπεραγαπά και ιδιαίτερα το ένα από αυτά τα οποιόματα, έναν ονειρικό μονόκερο. Τέλος υπάρχει και η μητέρα τους, κι εκείνη στο δικό της γυάλινο κόσμο, τον κόσμο πριν από το κραχ του 29, που υπήρχε ευμάρεια, που φλέρταρε, που την περιτριγύριζαν πολλοί.
Στην συγκεκριμένη παράσταση τώρα στο μεγαλύτερο μέρος του έργο οι ηθοποιοί δεν ερμηνεύουν σωστά. Η Δανδουλάκη για παράδειγμα, παρά την πείρα της, στο ρόλο της μητέρας είναι διαφορετική από αυτό που θα θέλαμε και θεωρούμε πως είναι η ηρωίδα αυτή. Η Δανδουλάκη ερμηνεύει το ρόλο της, είτε από δική της πρωτοβουλία, είτε από σκηνοθετική οδηγία ιδιαίτερα –κατά τη γνώμη μας- γειωμένα. Όμως αυτή η γυναίκα είναι «φευγάτη», ρομαντική ονειροπαρμένη. Ενώ ζει μία πραγματικότητα που δεν την εκφράζει όντας αναγκάσμένη να κάνει διάφορα επαγγέλματα προκειμένου να επιβιώσει, ο κόσμος που θέλει να ζει είναι ο κόσμος των αναμνήσεων με την ευμάρεια, τα φλερτ, τις βραδινές συγκεντρώσεις. Ο άντρας της την έχει εγκαταλείψει έχει φύγει μακριά και το μόνο που έχει κάνει είναι να τους στείλει μία κάρτα οριστικού αποχαιρετισμού. Η Δανδουλάκη ερμήνευσε αυτό το ρόλο που μοιάζει περισσότερο με την Μπλανς Ντυμπουά ιδιαίτερα γειωμένα και ουδέτερα. Η παράσταση ιδιαίτερα στην αρχή δεν σε έβαζε καθόλου στο πνεύμα του έργου και των χαρακτήρων. Αντίθετα πραγματικά καταπληκτική ήταν η τελική σκηνή που η Laura συναντιέται με τον παλιό της έρωτα. Είναι μία σκηνή που όντως έβγαλε το απόλυτο συναίσθημα και συγκίνησε εντονότατα. Βέβαια από μία μεριά αν η παράσταση σε όλο το έργο έβγαζε το πραγματικό συναίσθημα που περιέχει δεν ξέρω ποιος θεατής θα μπορούσε να το αντέξει και να μη φύγει με λυγμούς. Ενδεχομένως αυτή η αποστασιοποίηση της σκηνοθεσίας στο έργο μπορεί και να είναι συνειδητή. Αν είναι έτσι κρίνεται πετυχημένη. Αν όμως όχι οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία στο μεγαλύτερο μέρος του έργου δεν ήταν σωστές. Επίσης, ο σκηνοθέτης, ο καλός Γ. Νανούρης, απέτυχε να πάρει από μία αποδεδειγμένα εξαιρετική ηθοποιό, όπως είναι η Λένα Παπαληγούρα, μία πολύ δυνατή συνολικά ερμηνεία. Γιατί ο χαρακτήρας της Λώρας περιγραφεται σαν μία κοπέλα μαζεμένη, κλεισμένη στον εαυτό της, που η αναπηρία της, όπως ήδη αναφέραμε, την φοβίζει πώς θα γίνεται αντικείμενο ειρωνείας και έτσι απομακρύνεται από τους ανθρώπους και από την άλλη υπάρχει και ο έρωτας που δεν έχει εκφραστεί ποτέ που την έχει κάνει να κλειστεί ακόμα πιο πολύ κι αυτό δίνει πολλά περιθώρια μιας δυνατής ερμηνείας. Επίσης η σκηνοθεσία εκτός από το γεγονός ότι δεν κατάφερε να κατευθύνει σωστά τους ηθοποιούς του έχει και κάποια άλλα θέματα όπως για παράδειγμα στη δημιουργία του ονειρικού γυάλινου κόσμου της Λώρας. Καθώς προφανώς δεν υπήρχαν στην αγορά για να βρει γυάλινα αγαλματάκια ζώων αρκέστηκε να δημιουργήσει ένα πολυέλαιο με γυάλινες λάμπες. Αυτές, είχαν μεν το στοιχείο του αστραφτερού όμως δεν μπορούσα να αποδώσουν το ονειρικό στοιχείο που υπάρχει στη συλλογή της Λώρας. Παρ’ όλα αυτά και ενώ στο μεγαλύτερο μέρος του έργου έχεις αρνητικά συναισθήματα σε σχέση με την ποιότητα της παράστασης όπως η τελική σκηνή σε απογειώνει, σε βάζει σε χρόνο dt στους χαρακτήρες και στο συναίσθημα, αισθάνεσαι εντάσεις και φεύγοντας από την παράσταση έχεις δεκάδες πράγματα να συζητήσεις και σε έχει αποζημιώσει απόλυτα.