Σφήκες της Κιτσ-οπούλου, όταν η Ύβρις φέρνει την Τίσι.
Για την παράσταση της Κιτσοπούλου στην Επίδαυρο με ένα δικό της έργο με την επωνυμία «Σφήκες του Αριστοφάνη» (ίσως να αναφέρεται σε κάποιον συγγενή της με αυτό το όνομα) συνήθως γράφεται από ΜΜΕ που θέλουν εμφανώς να προμοτάρουν την παράσταση πως δίχασε κοινό και κριτικούς. Κανέναν δεν δίχασε, αλλά και οι κριτικοί την έθαψαν, το κοινό έφευγε κι άδειαζε το θέατρο από την αρχή της παράστασης αλλά και καταξιωμένοι δημιουργοί από το θεατρικό χώρο αγανάκτησαν. Κανέναν δεν δίχασε, όλοι συμφώνησαν πως ήταν μια επηρμένη ανοησία, μια Ύβρις προς τον χώρο.
Η ίδια φαντασιώνεται πως επέτυχε τον σκοπό της και λέει δεξιά κι αριστερά πως αυτοί που την κατηγορούν είναι σφήκες που κρίνουν από τον καναπέ τους. Έτσι σε αυτό το κείμενο δεν θα εκφράσουμε τη δική μας άποψη αλλά θα αναφερθούμε σε σχετικές συνεντεύξεις και γνώμες καταξιωμένων ανθρώπων της τέχνης. Έτσι θα καταγράψουμε τι είπε ο Σωτήρης Χατζάκης. Καταξιωμένος σκηνοθέτης, με τεράστια γνώση στο αρχαίο δράμα, πάμπολλες παραστάσεις που εξυμνηθήκαν και πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής και στο Εθνικό και στο ΚΘΒΕ. Του Νικήτα Τσακίρογλου, απόλυτα καταξιωμένου θεατράνθρωπου που έχει επίσης χρηματίσει διευθυντής στο ΚΘΒΕ. Του Γ. Μανιώτη, συγγραφέα με πολλά θεατρικά και πολλούς φανατικούς φίλους της πένας του. Όλοι αυτοί κρίνουν από τον καναπέ τους; Πάνω απ το σανίδι επικρίνουν την εν λόγω κυρία που θα πρέπει να αναλογιστεί πως δεν έχει ούτε το 0,1% των ικανοτήτων του Κάτωνος τον οποίο φαντασιώνεται πως εκπροσωπεί στην ελληνική κοινωνία. Και μόνον αυτοί οι 3 εάν την κατέκριναν θα αρκούσε αλλά οι επικριτικές φωνές έρχονται από παντού σύμφωνες κι όχι διχασμένες. Από ανθρώπους με γνώση-αντίθετα με εκείνη- κι όχι εκ του «καναπεως» όπως προσπαθεί ανεπιτυχώς να αμυνθεί αντί να αναγνωρίσει πως η Ύβρις της την οδήγησε στην αναπόφευκτη Άτη. Έτσι ο Γ, Μανιώτης πόσταρε σε προσωπικό του λογαριασμό.
"Μήπως αυτή η παράνοια του μοντερνισμού είναι ένας μοντέρνος τρόπος λογοκρισίας των δημοκρατιών για να μην ακούγεται ο τραγικός λόγος των μεγάλων Αρχαίων συγγραφέων, τον οποίο λόγο έχει συντηρήσει ζωντανό η μνήμη της ανθρωπότητας επί αιώνες τώρα; Θα μπορούσε αυτή η κυρία να κάνει μια αντίστοιχη και τόσο κακότεχνη παράσταση στο Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ;".Η ίδια φαντασιώνεται πως επέτυχε τον σκοπό της και λέει δεξιά κι αριστερά πως αυτοί που την κατηγορούν είναι σφήκες που κρίνουν από τον καναπέ τους. Έτσι σε αυτό το κείμενο δεν θα εκφράσουμε τη δική μας άποψη αλλά θα αναφερθούμε σε σχετικές συνεντεύξεις και γνώμες καταξιωμένων ανθρώπων της τέχνης. Έτσι θα καταγράψουμε τι είπε ο Σωτήρης Χατζάκης. Καταξιωμένος σκηνοθέτης, με τεράστια γνώση στο αρχαίο δράμα, πάμπολλες παραστάσεις που εξυμνηθήκαν και πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής και στο Εθνικό και στο ΚΘΒΕ. Του Νικήτα Τσακίρογλου, απόλυτα καταξιωμένου θεατράνθρωπου που έχει επίσης χρηματίσει διευθυντής στο ΚΘΒΕ. Του Γ. Μανιώτη, συγγραφέα με πολλά θεατρικά και πολλούς φανατικούς φίλους της πένας του. Όλοι αυτοί κρίνουν από τον καναπέ τους; Πάνω απ το σανίδι επικρίνουν την εν λόγω κυρία που θα πρέπει να αναλογιστεί πως δεν έχει ούτε το 0,1% των ικανοτήτων του Κάτωνος τον οποίο φαντασιώνεται πως εκπροσωπεί στην ελληνική κοινωνία. Και μόνον αυτοί οι 3 εάν την κατέκριναν θα αρκούσε αλλά οι επικριτικές φωνές έρχονται από παντού σύμφωνες κι όχι διχασμένες. Από ανθρώπους με γνώση-αντίθετα με εκείνη- κι όχι εκ του «καναπεως» όπως προσπαθεί ανεπιτυχώς να αμυνθεί αντί να αναγνωρίσει πως η Ύβρις της την οδήγησε στην αναπόφευκτη Άτη. Έτσι ο Γ, Μανιώτης πόσταρε σε προσωπικό του λογαριασμό.
Ο Σωτήρης Χατζάκης σχολίασε στη Μαριάνθη Κουνιά και την e-εφημερίδα Secret, παίρνοντας θέση επί του θέματος ως πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου αλλά και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
"Τα μεγάλα έργα στο αρχαίο δράμα, στον Σαίξπηρ, στον "Μολιέρο" και αλλού πάντοτε έχουν μια καταγγελία, που λέει ότι το σύστημα που περιβάλλει τους ανθρώπους δεν είναι αλάνθαστο. Όταν διαβάζεις ένα έργο, πρέπει να το καταλαβαίνεις, να ξέρεις γιατί γράφτηκε, να κάνεις δηλαδή μία σοβαρή μελέτη. Αυτή είναι η πρώτη δουλειά του σκηνοθέτη", αναφέρει αρχικά ο Σωτήρης Χατζάκης για την παράσταση "Σφήκες". Αυτοί οι σκηνοθέτες σαν την κυρία Κιτσοπούλου, που έχουν πια πλημμυρίσει τη θεατρική αγορά, δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν τι λένε τα έργα. Κυρίως δεν μπορούν, γιατί είναι συναισθηματικά και ψυχικά ανάπηροι. Έτσι, φέρνουν τα έργα στα μέτρα τους, αλλάζοντάς τους τα φώτα. Είναι πνευματικά ακρωτηριασμένοι, γιατί είναι δειλοί", συμπληρώνει αμέσως μετά. Δεν έχουν το θάρρος ούτε να αντέξουν την πραγματικότητα των έργων, ούτε να πουν ότι δεν καταλαβαίνουν ένα έργο. Η απάτη αφορά στο εξής: αντί να πουν "εγώ τώρα θα βγάλω τον οχετό και τα εσώψυχά μου", αυτό το βαφτίζουν "Σφήκες". Τους θεωρώ απατεώνες, γιατί μία παραγωγή στην Επίδαυρο κοστίζει ίσως περίπου 200.000 ευρώ. Αυτά τα λεφτά τα δίνει ο φορολογούμενος πολίτης. Αυτοί οι πειραματιστές σκηνοθέτες αυτά τα έργα δεν τα κάνουν με δικά τους χρήματα, αυτό είναι πρωτοφανές. Παίρνουν τα χρήματα και του Εθνικού και του ΚΒΘΕ, άρα ευθύνονται οι διευθυντές και των δύο θεάτρων, ο κ. Μόσχος και ο κ. Πελτέκης, και βέβαια η κα Ευαγγελάτου, η διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών. Μην επικεντρώνεστε στην κα Κιτσοπούλου, αυτή είναι μία ακρωτηριασμένη περίπτωση. Ούτε βέβαια φταίνε οι ηθοποιοί, που προπηλακίζονται και τρώνε όλη την αποδοκιμασία. […] Όλη αυτή η αισθητική της σαχλαμάρας εκπορεύεται από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, διοχετεύεται στα κρατικά θέατρα και δημιουργούν την εντύπωση στον κόσμο ότι αυτό είναι το κυρίαρχο ρεύμα. Δεν είναι όμως αυτό",
Ενώ κι ο Νικήτας Τσακίρογλου με αφορμή συνολικά τις παραστάσεις Κιτσοπούλου και Κάστορφ που ακολούθησε λέει: «Κάποτε, εμείς, καλούσαμε προσωπικότητες όπως ο Πίτερ Στάιν για να μας φωτίσουν από την εμπειρία τους και πως βλέπουν τις παραστάσεις. Εδώ πρόκειται για πειραματισμούς. Δεν υπάρχει τίποτα πλέον. Είναι πολύ κρίμα γιατί ο τόπος της Επιδαύρου ζει από τον θεσμό του αρχαίου θεάτρου. Λυπάμαι αλλά, όπως φαίνεται, θα σταματήσει ο θεσμός αυτός να υπάρχει με την πορεία που βαδίζει. Μιλάμε για το κατεξοχήν ιερότερο μνημείο του ελληνικού πολιτισμού. Παγκοσμίως, όταν μιλάει κάποιος για θέατρο, μιλάει για την Επίδαυρο. Τα πράγματα με τον θεσμό της Επιδαύρου είναι τραγικά. Ξεφεύγει η κατάσταση από την τραγωδία και έχει γίνει… παρωδία». Ερωτηθείς δε, αν θα πήγαινε να δει μια τέτοια ανατρεπτική παράσταση, ο ίδιος απαντά αρνητικά. «Σε καμία περίπτωση, όχι. Απέχω από όλη αυτή την ιστορία εδώ και χρόνια, γιατί λυπάμαι και πονάω. Έχω και σπίτι εκεί και δεν μου κάνει αίσθηση να πάω, λόγω των θεαμάτων αυτών και να μη δω παραστάσεις. Δυστυχώς, τα πάντα γίνονται με κομματικές σφραγίδες και για αυτό έφτασε εδώ που έφτασε η Επίδαυρος».
Έχουμε χρεία άλλων μαρτύρων;;;;