Αρχαίο Ελληνικό δράμα/Κριτικές
Μη Επιδαύριες.
Φιλοκτήτης Σοφοκλή, σκην. Μ. Καμίνσκι
Πήγα στο κηποθέατρο Παπάγου κι είδα Φιλοκτήτη με το Νούσια! Κι αύτη κι αν ήταν έκπληξη.Η παράσταση είχε κάποιες αδυναμίες. Πχ τα χορικά είχαν περιοριστεί και με εξαίρεση το τελευταίο δεν ήταν στο επίπεδο που έπρεπε. Το ρόλο του Οδυσσέα είχε η Πρωτόπαπα φαντάζομαι με τη λογική πως ο Οδυσσέας είναι το θηλυκό μυαλό που γεννά ιδέες αλλά σκαρφίζεται και πονηριές. Ακόμη κι αν δεν το είχαν σχεδιάσει έτσι, λειτουργεί έτσι. Και η οποία ξεκίνησε με στόμφο, όμως μετά ήταν καλή. Καλός ήταν κι ο Αμουτζάς ως Νεοπτόλεμος.
Αυτός όμως που ήταν απολύτως ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ήταν ο Νούσιας στο ρόλο του Φιλοκτήτη. Έφτασε στο ΙΔΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ (σε άλλο ύφος) με την ροντήρια ερμηνεία του Μινωτή που είχα απολαύσει στα 1977. Ναι! ο Νούσιας ήταν στο ίδιο επίπεδο με Μινωτή. Φεύγεις έκθαμβος.
Αυτός όμως που ήταν απολύτως ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ήταν ο Νούσιας στο ρόλο του Φιλοκτήτη. Έφτασε στο ΙΔΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ (σε άλλο ύφος) με την ροντήρια ερμηνεία του Μινωτή που είχα απολαύσει στα 1977. Ναι! ο Νούσιας ήταν στο ίδιο επίπεδο με Μινωτή. Φεύγεις έκθαμβος.
Να τι είναι λοιπόν ένα καλό ανέβασμα. Κλασσικό ανέβασμα χωρίς δηθενιές και τάχα μου πρωτοπορίες, με ΚΑΛΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ. Τότε ακόμη και χωρίς φιλολογική ανάλυση-πρόταση από το σκηνοθέτη, η παράσταση λειτούργει, ο λόγος των τραγικών φτάνει στο θεατή και τον συνεπαίρνει. Βλέπεις, την συγκεκριμένη ιδίως παράσταση, σαν να τη βλέπεις για πρώτη φορά κι ας το έχεις δει πάνω από 5 φορές. Και φυσικά, κανείς δεν είπε πως στο αρχαίο δράμα πρέπει να φορούν χλαμύδες. Αλλά όταν αυτός που κάνει τα κουστούμια ξέρει τη δουλειά του τα κουστούμια είναι αυτά που πρέπει.....
Φιλοκτήτης με το Νούσια φίλοι μου. Για να δείτε πόση δύναμη έχει η καλή ερμηνεία που είναι το Α και το Ω. Που του Νούσια δεν είναι απλώς καλή είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ και δεν το έχω ξαναπεί αυτό κι ας έχω δει μερικές εκατοντάδες παραστάσεις....
«Αριστοφάνης – Ηρώνδας: Contra tempo», Κ.Θ.Β.Ε. , σκην. Γιάννη Ρήγα,
Μήδεια, Ευριπίδη
Ηλέκτρα Ευριπίδη σκην. Γ. Λύρας
Στην Ηλέκτρα του Ευριπίδη η σκηνοθεσία του Γ. Λύρα ακολούθησε την πεπατημένη, ήταν μια mainstream σκηνοθεσία χωρίς ακρότητες και τάχαμου πρωτοπορίες σαν αυτές που βλέπουμε συχνά στην Επίδαυρο. Κάτι που δεν είναι φυσικά κακό. Στη δουλειά αυτή είδαμε αρκετά θετικά στοιχεία αλλά και κάποια προβλήματα που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Για παράδειγμα η κίνηση από τις κοπέλες του χώρου είχε κάτι από την κίνηση τον συμμαθητριών της Βουγιουκλάκη στο Χτυποκάρδια στο Θρανίο, οι ανέμελες δηλαδή κοπελίτσες που τρέχουν περιτριγυρίζοντας την Ηλέκτρα, ενώ φυσικά δεν είναι καθόλου έτσι. Ένα άλλο μειονέκτημα ήταν η εμφάνιση των Διόσκουρων στα κουστούμια τους κυρίως, αλλά και στην εκφορά του λόγου.
Σε αυτό το έργο του Ευριπίδη, η Ηλέκτρα είναι παντρεμένη με έναν Αργίτη χωρικό, κατ' εντολή του Αίγισθου, ο οποίος όμως τη σέβεται και δεν την έχει αγγίξει. Εν τω μεταξύ φτάνουν στο Αργος ο Ορέστης με τον Πυλάδη για να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του, του Αγαμέμνονα. Πράγματι με τη βοήθεια της Ηλέκτρας σκοτώνουν Κλυταιμνήστρα και Αίγισθο. Ο λαός αντιδρά, όμως κατευνάζεται με τη βοήθεια του από μηχανής θεού, που εδώ είναι οι Διόσκουροι και που επί πλέον συμβουλεύουν τον Ορέστη τι πρέπει να κάνει για να ξεφύγει από τις ερινύες-στην Αισχύλεια Ορέστεια αυτές τις συμβουλές του τις δίνει ο Απόλλων στους Δελφούς, στο έργο Χοηφόρες. Από τις ερμηνείες η πιο σωστή ήταν της Μαρίας Κίτσου και σε πολλούς άρεσε επίσης και η ερμηνεία της Ιωάννας Μαυρέα στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας αν και εμάς δεν μας ενθουσίασε ιδιαίτερα παρά την εμπειρία της συγκεκριμένης ηθοποιού. Αλλά αυτή που έκλεψε την παράσταση ήταν η ερμηνεία του Γιώργου Κωνσταντίνου στο ρόλο του παιδαγωγού. Όταν πήγαινα στην παράσταση αναρωτιόμουν αν θα δω ένα Κωνσταντίνου που θα θυμίζει τις ερμηνείες του στις παλιές γνωστές ελληνικές ταινίες, κάτι που στο αρχαίο δράμα θα ήταν πρόβλημα. Τελικά τον αδίκησα κατάφορα. Με την εμπειρία του και αλλάζοντας την χροιά της φωνής έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία, την καλύτερη της παράστασης, την οποία αξίζει να δει κανείς έστω και μόνο για την δική του ερμηνεία. Πάντως, σε γενικές γραμμές, όταν έφευγες από την παράσταση είχες πολύ θετικότερες εντυπώσεις για παράδειγμα από αρκετές από αυτές που είδαμε στην Επίδαυρο και οι οποίες μάλιστα είχαν συγκεντρώσει τεράστιο πλήθος κόσμου όπως η Αντιγόνη του Γκραουζινις ή οι Πέρσες σε σκηνοθεσία Καρατζά. Ήταν μία παράσταση που ο λόγος του Ευριπίδη έφτανε στο κοινό και αυτό είναι κάτι από τα σημαντικότερα σε μία παράσταση αρχαίου δράματος. Όσοι την είδαν την χάρηκαν και σχεδόν παντού χειροκροτήθηκε.
Θεσμοφοριάζουσες Γ. Μπέζος
Προμηθέας Δεσμώτης