Μουσικός Ιούλιος στη "Μικρή" Επίδαυρο.
Τι περιμένουμε.
Τις παραστάσεις στη Μικρή Επίδαυρο όπως λέμε το αρχαίο θέατρο που ανακαλύφθηκε και αποκαταστάθηκε από τους αρχαιολόγους στην Παλιά Επίδαυρο, έτυχε να τις παρακολουθούμε από την πρώτη στιγμή καθώς παραβρεθήκαμε την πρώτη μερα λειτουργίας, στην πρώτη παράσταση που δόθηκε εκεί. Εκείνη την εποχή συνοδεύαμε δημοσιογραφικά κλιμάκιο του ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) και όταν είχαμε βρεθεί στο Ναύπλιο, όλη η αποστολή βρέθηκε με την τότε Υπ. Πολιτισμού Ελισάβετ Παπαζώη που μας πήγε να δούμε την παράσταση. Τα πρώτα χρόνια ξεκίνησε εντυπωσιακά με τίτλο εκδηλώσεων Μουσικός Ιούλιος, σιγά-σιγά το όραμα άρχισε να ξεφτίζει κι οι παραστάσεις να ατονούν και
έχουμε δει να περνούν από κει θίασοι έως και απαράδεκτοι, παραστάσεις πειραματικές που θα ταίριαζαν σε πολύ μικρές αθηναϊκές σκηνές, πιθανότατα εξόφληση υποχρεώσεων κρατικών παραγόντων. Επί πλέον έχουμε την αίσθηση πως πια θα ήταν προτιμότερο να δίνονται τον Σεπτέμβρη, γεγονός που θα τόνωνε την τουριστική κίνηση μιας και οι τουριστικές επιχειρήσεις της περιοχής έχουν κάτι τέτοιο ανάγκη όπως μας έχουν πει αρκετές φορές. Φέτος το δικό μας ενδιαφέρον θα συγκέντρωναν κυρίως δύο παραστάσεις: Οι επιτρέποντες του Μενάνδρου, και η συναυλία του Νίκου Κυπουργού. Μακάρι να έχουμε την τύχη να μας εκπλήξει ευχάριστα και κάτι άλλο.
2/7 Τακίμ, συναυλία.
Το μουσικό σχήμα ΤΑΚΙΜ, που αποτελείται από πέντε σημαντικούς δεξιοτέχνες της ελληνικής δημοτικής παράδοσης, επανέρχεται στο Φεστιβάλ, αυτή τη φορά στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου. Οι Θωμάς Κωνσταντίνου (ούτι, λαούτο), Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος (κλαρίνο), Γιώργος Μαρινάκης (βιολί), Κώστας Μερετάκης (λαϊκά και παραδοσιακά κρουστά) και Γιάννης Πλαγιανάκος (κοντραμπάσο) συμπράττουν φέτος με τρεις αγαπημένους ερμηνευτές: την Ελένη Βιτάλη, τον Κώστα Τριανταφυλλίδη και την Σοφία Παπάζογλου. Με τους ΤΑΚΙΜ συνεργάζεται ο μουσικός Ηλίας Μαντικός (κανονάκι). Οι ΤΑΚΙΜ καλούν το φεστιβαλικό κοινό σε μια περιπλάνηση στις μουσικές της Ελλάδας, από τον διονυσιασμό των πανηγυριών μέχρι τις πιο ήσυχες γιορτές μας. Στην παράσταση θα γίνουν δύο ξεχωριστές «στάσεις» στη μουσική του Πόντου και στη μουσική που γεννήθηκε στα παράλια της Μικρασίας, αλλά και στα τραγούδια που γέννησε ο διωγμός.
9/7 Κυπο-θεατρικά.
Μια ατμοσφαιρική βραδιά αφιερωμένη στο πολύπλευρο έργο του Νίκου Κυπουργού για το θέατρο, που εκτείνεται από το αρχαίο δράμα ως το μιούζικαλ. Μέσα από απρόσμενες συναντήσεις, εκλεκτοί προσκεκλημένοι θα μας αποκαλύψουν τα πολλά πρόσωπα της μακρόχρονης πορείας του, μέσα από άγνωστα και αγαπημένα τραγούδια του.
22-23/7 Επιτρέποντες του Μενάνδρου σκην. Βασίλης Μαυρογεωργίου
Οι Επιτρέποντες είναι μία από τις σημαντικότερες κωμωδίες του Μενάνδρου. Η υπόθεση πλέκεται γύρω από μια ερωτική συνεύρεση που συντελείται σε μια νυχτερινή γιορτή για τη θεά Άρτεμη, σε μια εποχή όπου η έννοια της συναίνεσης είναι αμφισβητήσιμη και η επιβολή του άντρα θεωρείται θεμιτή. Η ηρωίδα της ιστορίας αναζητά ισότητα, ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση, ακριβώς όπως οι γυναίκες του σήμερα. Τα πάντα όμως τείνουν να γίνονται κρυφά και μυστικά, δημιουργώντας αστείες παρεξηγήσεις και μπερδέματα που μοιάζουν κωμικά ή τραγικά, ανάλογα με την οπτική. Μέσα από τα παιχνίδια της τύχης, της κοινωνίας και των θεών, οι δυο ήρωες παντρεύονται και... τέλος καλό, όλα καλά. Αυτό το τέλος, που προσπαθεί να καθαγιάσει ό,τι έχει προηγηθεί, φωτίζει με αμφίσημο τρόπο τα πρόσωπα και τις πράξεις τους και αποτελεί το κεντρικό ζήτημα της παράστασης. Μια μουσική κωμωδία που ανοίγει, με όχημα το χιούμορ, έναν χώρο συζήτησης για τον έρωτα και τις σχέσεις των δύο φύλων στην εποχή μας.
Ο Μένανδρος δεν ανήκει στην Αττική κωμωδία και για αυτό το λόγο στο έργο δεν θα βρείτε χορό και χορικά. Εκτός και αν ο σκηνοθέτης με τη βοήθεια του μεταφραστή επινοήσει. Τα θέματα είναι περισσότερο προσαρμοσμένα στην εποχή, σε προβληματισμούς της εποχής, όπως κάποιες φορές τα κοινωνικά προβλήματα επαναλαμβάνονται και έτσι το συγκεκριμένο έργο γίνεται αρκετά επίκαιρο στην εποχή μας με τά κινήματα τύπου me too. Πιθανώς ο σκηνοθέτης δεν θα το βάλει για να μη το βαρύνει τόσο καθώς είναι μία γρήγορη και ανάλαφρη κωμωδία καταστάσεων και συμπτώσεων. Δείτε το χωρίς να προβληματιστείτε υπερβολικά. Και ελπίζω να μην έχουμε πάλι κάποιο πανό σαν αυτό που ανέβηκε στο μ η χαρακτηρίσιμο ανέβασμα των Περσών του Καρατζά που επιζητεί τους εύκολους εντυπωσιασμούς!
Παίζουν Δ. Δαυίδ, Ά. Καλαϊτζίδου, Γ. Πυρπασόπουλος, Μ. Σαραντίδης, Λ. Τζανουδάκη, Ι. Φραγκάτου
15-16/7 Ρίζες από βαμβάκι της Κάλλιας Παπαδάκη / Εμπνευσμένο από τον Αίαντα του Σοφοκλή σκην. Έφη Θεοδώρου
Καλοκαίρι του 1978, σ’ ένα χωριό του Έβρου. Ο Αίαντας επιστρέφει στη γενέτειρά του πιστεύοντας ότι θα αναλάβει τα στρέμματα γης που του αναλογούν. Ο πατέρας του όμως έχει ορίσει μοναδικό του κληρονόμο τον μικρό του γιο, Οδυσσέα. Εκείνον που έμεινε κοντά του, έκανε οικογένεια και δούλεψε τη γη, όσο ο μεγάλος σπούδαζε μακριά τους να γίνει φιλόλογος. Ο Αίαντας θολωμένος από θυμό βάζει φωτιά στο πατρικό του να τους κάψει όλους στον ύπνο. Μόνο που ο άνεμος αλλάζει ρότα και τα σχέδια του δεν ευοδώνονται. Δεν του απομένει τίποτα άλλο πέρα από την αυτοχειρία. Ένας οικογενειακός εμφύλιος ξεσπά γύρω από την ταφή του σώματός του. Μια εύκολη και σε γενικές γραμμές απλοϊκή μεταφορά ελπίζοντας σε μια όχι εξ ίσου απλοϊκή παράσταση.
Παίζουν: Κ. Αβαρικιώτης (Πατέρας), Β.
Αμπατζής (Οδυσσέας), Γ. Βαλαής (Σέργιος), Μ.
Κεχαγιόγλου (Μάνα), Δ. Μοθωναίος (Αίαντας), Χ. Τζωρτζάκης
(Αργύρης)
29-30/7 ΤΟΥΡΝΕ σκην.-παραγ. Ευριπίδης Λασκαρίδης – OSMOSIS
Ο περφόρμερ-δημιουργός, στο μεταίχμιο μεταξύ χορού, θεάτρου και εικαστικών τεχνών, ετοιμάζει ένα έργο για τη Μικρή Επίδαυρο, με το οποίο εξερευνά πτυχές της περιπέτειας και της τέχνης του θεάτρου και από εκεί της σύγχρονης ελληνικής ταυτότητας. Ένα βλέμμα πάνω στις αλλοπρόσαλλες ιστορίες που λέμε για μας και την αρχαιότητα, μέσα σε ένα αμφιθέατρο αφιερωμένο στο Διόνυσο. Και, ταυτόχρονα, μια ανασκαφή στην προσωπική μυθολογία του Ευριπίδη Λασκαρίδη, που ανασύρει μνήμες, εικόνες και συναισθήματα από την κουλτούρα των θερινών θεατρικών περιοδειών (τουρνέ). Κάτω από την έναστρη νύχτα της Επιδαύρου ξετυλίγεται μία νέα κωμική τραγωδία.
5-6/8 Φάκελος Βάνκαου του Ηλία Μαγκλίνη / Εμπνευσμένο από την Άλκηστη του Ευριπίδη σκην. Σύλλας Τζουμέρκας
Η περίπτωση Βάνκαου (Wahncau): μια γυναίκα βρέθηκε νεκρή σε όρθια στάση. Η συνήθης μεταθανάτια μυϊκή παράλυση αποκαταστάθηκε από μια σπάνια, ακαριαία πτωματική ακαμψία. Επειδή έχουμε συνηθίσει τους νεκρούς οριζοντιωμένους – παραιτημένους από κάθε δικαίωμα και παρουσία, αυτή η γυναίκα μοιάζει να μας απειλεί. Ή να μας υπόσχεται το θαύμα. Σαν την Άλκηστη που «έχει και δεν έχει ξανάρθει, είναι και δεν είναι η Άλκηστη. Μπορείς και ζωντανή και πεθαμένη να την πεις». Μια έκλειψη ηλίου θα ρίξει το αλλόκοτο φως της σε μια ήσυχη γη στο μέλλον, στα πρόσωπα των ανθρώπων και τα ερείπια των ναών.
Παίζουν Βασίλης Κανάκης, Στέφανος Μουαγκιέ, Νικόλας Παπαγιάννης, Νίκη Παπανδρέου, Άννα Τσακουρίδου, Μαρία ΦιλίνηΚριτική:
Μιά πρώτη αποτίμηση θα μπορούσε να περιγραψει το εγχείρημα ως: Λακανικός, λανθιμικού ύφους σουρεαλιστικός εξπρεσιονισμός με στοιχεία από την «επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά» του Κούτρα, και τα «Γουρούνια και μαργαριτάρια» του Ντούσαν Μακαβέγεφ και ψήγματα από εξορκιστή στην προσπάθεια να αποκτήσει χροιά horror ενώ οι ομοιότητες με την Άλκηστη κρίνονται επιφανειακές.