SOS Δημοτικά κτηνιατρεία εδώ και τώρα
SOS Δημοτικά κτηνιατρεία
εδώ και τώρα!
Οι καιροί ου μενετοί
Ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός
Κάθε που εβράδιαζε ντύνονταν γαμπρός
Σε
κάθε σπίτι πήγαινε όπου έβλεπε καπνό
Ζητούσε
τα κορίτσια δήθεν για σκοπό
Μα
όπως είπα στην αρχή ο γάτος πονηρός
Βόλευε τα κορίτσια και γίνονταν καπνός
Με τόση καρπερότητα, αχ, να 'χα μια σταλιά
Γέμισαν τα ιδρύματα με μπάσταρδα γατιά
Αυτοί
οι στίχοι είναι επιλεκτικά διαλεγμένοι από ένα τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
για να περιγράψουν την κατάσταση που θα υπάρχει σε λίγο καιρό στους δρόμους της
Αθήνας αλλά και κάθε πόλης ή χωριού της Ελλάδας (και του κόσμου). Για να ‘ρθουμε
στη χώρα μας η μοναδική λύση είναι δημοτικά
κτηνιατρεία παντού!
Στειρώσεις, στειρώσεις,
στειρώσεις: Ήδη
το κακό έχει παραγίνει. Σε κάθε γειτονιά βλέπεις δεκάδες γάτες πεινασμένες,
άρρωστες εξαθλιωμένες. Σε κάθε δρόμο βλέπεις σκοτωμένα από τα αυτοκίνητα γατιά,
σε τουριστικές περιοχές βλέπεις δεκάδες γάτες δηλητηριασμένες από τις φόλες για
να μην ενοχλούν τους τουρίστες. Πολλά μικρά γατάκια τάχα υιοθετούνται αλλά
τελικά δίνονται τροφή σε φίδια. Παρ’ όλα αυτά η φύση κάνει τη δουλειά της και
οι γάτες έχουν φτάσει πια σε εκρηκτικούς πληθυσμούς
Φυσικά «Τα λεφτά είναι
πολλά Άρη»!!
Από
τους μεγάλους πληθυσμούς των αδέσποτων και την ευαισθητοποίηση των πολιτών
πλουτίζουν οι μεγάλες εταιρείες: οι
εταιρείες που παράγουν τροφές, οι εταιρείες που παράγουν φάρμακα, οι αλυσίδες
των pet shop, οι κτηνίατροι. Παράδειγμα:
το vibramicin είναι ένα ισχυρό αντιβιοτικό με κόστος πολύ μικρό γύρω στα 2€. Οι
κτηνίατροι το συνέστηναν για ένα πλήθος από αρρώστιες σε γάτες (και σε ανθρώπους
χρησιμοποιείται για πολύ σοβαρές ασθένειες) όμως αυτό δεν συνέφερε. Οι
βιομηχανίες δημιούργησαν μία εμπορική μορφή του για ζώα, το ροναξάν, που το
κόστος του είναι 10€ και τώρα πια οι κτηνίατροι συνταγογραφούν αυτό αντί για το
φτηνό vibramycin. Για την ίδια ουσία, με την ίδια σύσταση το
ίδιο φάρμακο πήγε από 2€ σε 10€.
Το κακό όμως έχει
παραγίνει. Οι πληθυσμοί πρέπει μακροχρόνια να περιοριστούν δραματικά και σε αυτό συντρέχουν και λόγοι δημόσιας υγείας
εκτός από τα φιλοζωικά αισθήματα που
είναι το κυριότερο,(στην ευζωία των ζώων αναφέρομαι φυσικά που είναι το
πρώτιστο) και τον πολιτισμό. Οι γάτες μπορούν να μεταδώσουν στους ανθρώπους
πλήθος από αρρώστιες: από δερματικές ζωονόσους
μέχρι ακόμα και την φοβερή πανούκλα κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Ο μόνος
τρόπος για να περιοριστούν οι πληθυσμοί και να σταθεροποιηθούν σε μικρότερα
μεγέθη είναι ένας και μοναδικός: Στειρώσεις, στειρώσεις, στειρώσεις
Εδώ
είναι η ανάγκη της δημιουργίας σε κάθε
δήμο και κοινότητα δημοτικών κτηνιατρείων που θα στελεχώνονται από έναν
έμπειρο γιατρό και κάποιους ειδικευόμενους κτηνιάτρους όπως γίνεται γενικά
στους γιατρούς: Οι γιατροί κάνουν αρχικά εξειδίκευση, μαθητεία. Το ίδιο θα
πρέπει να γίνεται και με τους κτηνιάτρους και η εξειδίκευσή τους καθώς δεν
μπορεί να γίνει σε κτηνιατρικά νοσοκομεία, που δεν υπάρχουν, μπορεί να γίνει σε
δημοτικά κτηνιατρεία υπό την καθοδήγηση ενός έμπειρου γιατρού. Οι υπηρεσίες που
θα προσφέρουν είναι δύο: από τη μία
θεραπείες σε άρρωστες γάτες, από την
άλλη στειρώσεις. Τα πρώτα χρόνια όμως το βάρος πρέπει να δοθεί στις στειρώσεις
και αυτό μπορεί να γίνει σε συνεργασία με τις φιλοζωικές εταιρείες που θα χουν
σαν μέλημα, εφοδιασμένες με παγίδες, να πιάνουν τα πρωινά όσες γάτες μπορούν ή χρειάζεται και το απόγευμα οι γιατροί
να στειρώνουν. Ακόμη και τρεις γιατροί με 5-6 γάτες κάθε μέρα σημαίνει 400 στο
μήνα σημαίνει 5.000 το χρόνο. Είναι ένας καλός αριθμός δεδομένης και τη δυστυχώς
υπάρχουσας μείωσης του πληθυσμού από αρρώστιες, ατυχήματα. Σε τέσσερα πέντε
χρόνια το πρόβλημα θα έχει περιοριστεί πολύ, (οι φιλόζωοι ούτως ή άλλως θα
συνεχίζουν να στειρώνουν) και επιπλέον οι δήμοι θα γλιτώσουν πολλά χρήματα που
δίνουν σε ιδιώτες γιατρούς. Ένα μέρος λοιπόν της χρηματοδότησης του δημοτικού
κτηνιατρείου θα προέλθει από την οικονομία των χρημάτων που δίνονται στους
ιδιώτες για τις στειρώσεις. Για τις θεραπείες το βάρος στην αρχή ας περιοριστεί
και σε αυτό είναι βέβαιο ότι θα βοηθήσουν και οι φιλόζωοι όπως και κάνουν ήδη σωρηδόν.
Ένα άλλο μέρος της χρηματοδότησης θα προέλθει από τα κονδύλια που οφείλει να
δώσει το κράτος για τέτοιες δράσεις αλλά υπάρχει και ένα ρηξικέλευθο μέτρο.
Άδεια απόκτησης ζώου
συντροφιάς.
Αυτή
η ιδέα είναι πρωτοποριακή και συγκρούεται και με πολλά συμφέροντα. Είναι σχεδόν
ανεφάρμοστη. Θα χρησιμοποιήσουμε μια αναλογία για να το εξηγήσουμε. Όταν πάει
κάποιος να αγοράσει ένα μηχανάκι ή ένα αυτοκίνητο χρειάζεται να έχει άδεια
οδήγησης, δηλαδή να έχει αποδείξει ότι μπορεί να το οδηγήσει χωρίς να
δημιουργήσει κινδύνους ζωής ή υγείας στον υπόλοιπο πληθυσμό. Γιατί το αμάξι σε
έναν οδηγό που δεν ξέρει οδήγηση απλά είναι φονικό όπλο. Για να πάρει το
δίπλωμα εξετάζεται και θεωρητικά αλλά και πρακτικά. Το ανάλογο μπορεί να είναι
στην περίπτωσή μας η άδεια κατοχής ενός οικόσιτου ζώου γιατί χωρίς τις γνώσεις
που θα απαιτεί η άδεια κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πεθάνει το ζώο (κακούργημα).
Όταν
δεν ξέρεις τις αρρώστιες από τις οποίες πάσχει κάθε ζώο με τα συμπτώματα τους,
τις συνήθειες του, τις ανάγκες του ζώου, αυτό κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή γιατί
μπορεί να αρρωστήσει και να μην το αντιληφθείς, γιατί μπορεί να μην καλύπτεις
τις καθημερινές του ανάγκες, (παράδειγμα ανάγκες καθαριότητας) γιατί μπορεί να φανταζόσουν
πως θα είναι η συμβίωση με το συγκεκριμένο ζώο κι αλλιώς να αποδειχθεί. Παράδειγμα:
πάρα πολλές μάνες αγοράζουν κουνελάκια για να παίζει το παιδί τους, λες και
είναι λούτρινα, αλίμονο σε αυτά τα κουνελάκια το παιδί μπορεί να τα τραυματίσει
άθελά του στο παιχνίδι, η μάνα μπορεί να βαρεθεί τη συνεχή καθημερινή
καθαριότητα του ζώου, το παιδί μπορεί να βαρεθεί να παίζει με το συγκεκριμένο
ζώο… Το αποτέλεσμα που βλέπουμε πολύ συχνά είναι να εγκαταλείπονται κουνελάκια
στο δρόμο ή σε δασάκια γιατί τάχα μου εκεί μπορούν να βρουν χορτάρι και να
επιζήσουν με αποτέλεσμα μέσα σε λίγες μέρες να πεθαίνουν. Ανάλογα προβλήματα
υπάρχουν και στις γάτες: θα πρέπει να τους μάθεις να πηγαίνουν στην τουαλέτα τους,
θα πρέπει να ξοδεύεις για την ειδική άμμο που θα πρέπει να είναι καλής
ποιότητας για να μη βγαίνουν οσμές, θα πρέπει να ξοδεύεις για τη διατροφή τους
γιατί με τις φθηνές τροφές θα παρουσιάσουν αρρώστιες. Και όταν θα αρρωστήσει,
αφού δεν έχεις για να πάρεις καλή τροφή πόσο μάλλον δεν θα έχεις για να
ξοδέψεις σε γιατρούς και θεραπείες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους σκύλους που
μάλιστα χρειάζονται μεγαλύτερες ποσότητες τροφών άρα δεν πρέπει όποιου του
έρθει στο μυαλό να αποκτήσει ένα ζώο συντροφιάς να μπορεί και να το κάνει. Θα
πρέπει σε ειδικευμένες εξετάσεις να αποδεικνύει τις γνώσης του για τις
ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες, τις ασθένειες του ζώου που θέλει να αποκτήσει
αλλά και να κάνει πρακτική εξάσκηση που θα αποκτά εμπειρία στις ειδικές
συνθήκες της συμβίωσης με αυτό το ζώο. Και αν περάσει σε αυτές τις εξετάσεις θα
πρέπει να αποδείξει επίσης ότι έχει οικονομικό υπόβαθρο συντήρησης αυτού του
ζώου. Τα ζώα συντροφιάς δεν είναι για όλους. Βλέπουμε να έχουν ζώα (ένα ακραίο παράδειγμα)
πχ άστεγοι δίπλα τους για να εκμαιεύσουν τη βοήθεια των περαστικών που θα λυπηθούν
το ζώο αν δεν λυπηθούν τον ίδιο.
Τα ζώα συντροφιάς λοιπόν δεν είναι για
όλους είναι για λίγους που έχουν διάθεση,
αγάπη, σοβαρότητα και κάποιους οικονομικούς πόρους, γιατί αλλιώς
κινδυνεύουν να πεθάνουν. Όπως δεν δίνουμε αμάξι σε κάποιον γιατί μπορεί να
σκοτώσει κάποιους άλλους ανθρώπους έτσι δεν δίνουμε ζώα σε όλους γιατί μπορεί
τα ζώα να πεθάνουν. Φυσικά ένα τέτοιο μέτρο είναι έως αδύνατον να
πραγματοποιηθεί γιατί: θα αντιδράσουν
πολλοί που θέλουν να αποκτήσουν ζώα χωρίς να έχουν τις προϋποθέσεις, γιατί έτσι
θα περιοριστούν οι πελάτες των pet shop, των κτηνιατρείων των εταιριών
παραγωγής τροφών. Από την άλλη οι Δήμοι θα είχαν κάποια οφέλη και θα μπορούσαν έτσι
να χρηματοδοτούν τη φιλοζωική πολιτική τους. Ποια είναι αυτά τα οφέλη; παράβολα προκειμένου να εξεταστεί κάποιος και
προκειμένου να αποκτήσει την άδεια. Τα παράβολα θα μπορούσαν να είναι αρκετά
ψηλά για να αποδείξουν αυτοί που διεκδικούν την απόκτηση ενός ζώου, ότι έχουν
την οικονομική δυνατότητα. Βέβαια με τόσους περιορισμούς δύσκολα θα αποκτά
κάποιος ζώο στο σπίτι εκτός εάν υπάρχει η εξαίρεση ότι θα μπορούσε με λιγότερες
διατυπώσεις να αποκτήσει ζώο υιοθετώντας αδέσποτο. Σε αυτό βέβαια θα
αντιδρούσαν εκτροφείς εξειδικευμένων ρατσών παρόλο που όσοι θα ήθελαν
αποκτήσουν ζώο συγκεκριμένης ράτσας είναι αυτοί που θα έδειχναν αδιαφορία στον να
υιοθετήσουν ένα αδέσποτο. Εν πάση περιπτώσει είναι μία πρόταση που στις λεπτομέρειες
της θα μπορούσε να συζητηθεί διεξοδικά και με κάποιες διαφοροποιήσεις να μπορεί
να εφαρμοστεί. Είναι μια απλή πρόταση προς
σκέψη