Διαβάστε:Επιδαύρια:Τι περιμένουμε-κριτικές//Ατζέντα εκδηλώσεων// Αρχαίο δραμα σε περιοδεία//Σύγχρονο δράμα σε περιοδεία//Επιδαύριες παραστάσεις σε περιοδεία//Βολές κατά Κιτσ-οπούλου//Κάντε κλικ στις αντίστοιχες εικόνες.
Άποψη
Επιδαύρια 23. Η αλήθεια είναι ότι στα φετινά Επιδαύρεια δεν έχουμε σκηνοθεσίες από κακούς σκηνοθέτες που κάνουν τάχα πρωτοποριακές σκηνοθεσίες όπως πχ ο πειραματικός ασεβής Καρατζάς. Όμως, από την άλλη, λίγοι είναι οι σκηνοθέτες από τους οποίους περιμένουμε πολύ καλές σκηνοθεσίες: από την Ευαγγέλατου, τον Σούγαρη, και ίσως την πρωτοεμφανιζόμενη Κιτσοπούλου (αν δουλέψει τη δραματουργία με σεβασμό και αν τηρήσει αυτά που υπόσχεται στα δελτία τύπου). Κι υπάρχει κι ο Οιδίπους επί Κολωνώ που λόγω καστ περιμένουμε πολλά. Τρεις από τις οκτώ. Ενώ έχουμε πολύ καλούς σκηνοθέτες που έχουν πολλά χρόνια να σκηνοθετήσουν ενώ δικαιούνται να σκηνοθετούν συχνά. Ο Κιμούλης για παράδειγμα από τον οποίον έχω δει δύο από τα πιο δυνατά ανεβάσματα-προτάσεις της εικοσαετίας: τον Οιδίποδα τύραννο και την Αντιγόνη. Ο Σωτ. Χατζάκης. Ο Γ. Κακλέας. Ο Β. Θεοδωρόπουλος. Ο Θ. Τερζοπουλος για τον οποίο όμως δεν έχω ενημέρωση αν θα μπορούσε λόγω ηλικίας να σκηνοθετήσει, ίσως να μην μπορεί. Από αυτούς πρέπει να ξεκινάμε. Δυο τους τη μια χρονιά, δύο την άλλη. Αλλά δεν είναι κακοί επίσης και: ο Στ. Λιβαθινός, ο Δ. Μαυρίκιος, ο Στ. Τσακίρης, ο Θ. Μουμουλίδης, η Λ. Κονιόρδου, ο Ν. Μαστοράκης, ίσως κι ο Γρ. Βαλτινός. Αυτή η δεύτερη ομάδα ίσως πιο αραιά αλλά η πρώτη ομάδα σχεδόν χρόνο παρά χρόνο. Το θέμα είναι να υπάρχει ένα σωστό μείγμα με 5-6 καταξιωμένους και 2-3 πολλά υποσχόμενους σκηνοθετες (που όμως να έχουν ήδη δώσει θετικά δείγματα γραφής) με αρκετή προσοχή. Κι ίσως να δημιουργηθεί εκεί κοντά μια σύγχρονη, ελαφριά κατασκευή για τις πειραματικές προσπάθειες, (που θέλουνε οι προύχοντες που σχεδόν έχουν διαλύσει τον θεσμό), όπως είχε ακουστεί στα τέλη της δεκαετίας του ‘90.
Α! και κάτι ακόμη. Η Επίδαυρος δεν είναι για παραχωρήσεις σε ιδιώτες. Οκ. Το Ηρώδειο αντέχει πολλές παραστάσεις, άρα πολλές παραχωρήσεις. Οι Επιδαύρειες οφείλουν να είναι όλες παραγωγές του Φεστιβάλ με ποιοτικά κριτήρια κι όχι με εμπορικά όπως (δικαιολογημένα) των ιδιωτικών εταιρειών παραγωγής με αποτέλεσμα να βλέπουμε μετριώτατες παραστάσεις όπως η Αντιγόνη με την κακή, σχολικής παράστασης, Τρίγγου-Αντιγόνη και τον πολλά βαρύ Μπισμπίκη-Κρέοντα..
